Nasza Historia

Samodzielna walka z Niemcami bohaterskiej, ale słabo uzbrojonej podziemnej armii byłaby dla Polaków wielkim ryzykiem. Taka akcja powstańcza musiała być uzależniona od natarcia Armii Czerwonej. Sprawa nie była jednak prosta - Armia Czerwona nie uznawała AK za wojsko sojusznicze.

Sierpień to wyjątkowy czas w życiu Warszawy - szczególnie mocno wspominamy wtedy tych, którzy walczyli w powstaniu 1944 roku. Niestety, większości z nich nie ma już między nami. Gdzie spoczywają nieobecni już bohaterowie tamtych dni?

- Historycy spierają się np., czy Powstanie powinno wybuchnąć o godzinie 17., czy w nocy. To drugorzędne sprawy. Stosunek sił, wyszkolenia i sprzętu był niekorzystny dla powstańców. Nie mieli żadnych szans samodzielnie zwyciężyć - mówi dr Janusz Marszalec.

Powstnie warszawskie dzień po dniu. Prezentujemy chronologiczny zapis najważniejszych wydarzeń - od 31. lipca do 4. października 1944 roku

Spośród oficerów Komendy Głównej AK najmocniej do powstania parł gen. Leopold Okulicki. - Okulicki zyskał zbyt wielki wpływ na decyzje Komendy Głównej, to był człowiek nieodpowiedzialny - twierdzi prof. Jan Ciechanowski, historyk powstania i powstaniec.

31. lipca 1944 roku, kilkanaście minut po rozejściu się oficerów Komendy Głównej z popołudniowej odprawy, do kwatery gen. Tadeusza "Bora" Komorowskiego dotarł szef wywiadu płk Kazimierz Iranek-Osmecki "Heller". Gdy usłyszał, że "Bór" wyznaczył Godzinę W na następny dzień na 17., powiedział: - Popełnił pan błąd. Otrzymałem właśnie ostatnie raporty. Niemcy przygotowują się do kontrnatarcia. - Za późno, nie możemy już nic zrobić - miał odrzec dowódca AK.