Jarosław Marek Rymkiewicz

Był poetą, eseistą, dramaturgiem, laureatem Nagrody Literackiej „Nike”. Urodził się w Warszawie jako Jarosław Marek Szulc, ale po II wojnie światowej niemieckobrzmiące nazwisko rodzina zmieniła na „Rymkiewicz”, które było przedwojennym pseudonimem literackim ojca. Niedługo po wojnie osiedlił się z rodziną w Łodzi. Tam zdał maturę w XXI LO im. Bolesława Prusa, a później - na Uniwersytecie Łódzkim - ukończył filologię polską. W 1964 Rymkiewicz podpisał list pisarzy protestujących przeciwko tzw. Listowi 34 – głosie sprzeciwu polskich intelektualistów wobec cenzury w PRL (co miało oczerniać Polskę Ludową). Ale 12 lat później był jednym z sygnatariuszy „Memoriału 101” – protestu intelektualistów przeciw zmianom w konstytucji PRL (m.in. przeciw wpisaniu przewodniej roli PZPR w państwie i trwałego sojuszu PRL z ZSRR). Jarosław Marek Rymkiewicz swój pierwszy tomik poezji – „Konwencje” – wydał w 1957 roku. Później wydał takie tomy, jak m.in. „Metafizyka” (1963), „Anatomia” (1970), „Co to jest drozd” (1973), „Thema Regium” (1978), „Ulica Mandelsztama i inne wiersze z lat 1979–1983” (1983), „Znak niejasny, baśń półżywa” (1999). Rymkiewicz pisał też eseje o historii literatury, m.in. o twórczości Aleksandra Fredry („Aleksander Fredro jest w złym humorze”, 1977), Juliusza Słowackiego („Juliusz Słowacki pyta o godzinę”, 1982) i Adama Mickiewicza (cykl „Jak bajeczne żurawie”, 1987-2018). Był autorem powieści i sztuk teatralnych. Był pięć razy nominowany do „Nike”, najważniejszej polskiej nagrody literackiej przyznawanej przez „Gazetę Wyborczą” oraz Fundację Agory. Laureatem został raz – w 2003 roku za tom „Zachód słońca w Milanówku”.

Zdjęcie profilowe: Sławomir Kamiński / Agencja Wyborcza.pl