Lidia Markiewicz-Ziental ps. „Lidka"

Była sanitariuszką i najmłodszym żołnierzem słynnego batalionu „Zośka”. Gdy się do niego zgłosiła, „postarzyła się” o trzy lata. Lidia Markiewicz urodziła się w Warszawie. Przed wojną uczęszczała do szkoły prowadzonej przez siostry szarytki przy ul. Nowolipki, potem przy ul. Górczewskiej. Podczas okupacji kontynuowała naukę w Gimnazjum Anieli Hoene-Przesmyckiej na ul. Mazowieckiej. Kiedy miała 12 lat wstąpiła do konspiracyjnej organizacji harcerek zajmującej się służbą sanitarną, małym sabotażem i kolportażem podziemnej prasy. Swoją służbę w powstaniu warszawskim rozpoczęła od pracy w Szpitalu Karola i Marii przy ul. Leszno. Trzeciego dnia zrywu zgłosiła się na ochotnika do walczącego wtedy na Woli Batalionu „Zośka”. Chcąc zostać przyjętą, dodała sobie trzy lata. W „Zośce” została przydzielona do patrolu sanitarnego II plutonu 3. kompanii „Giewonta”. Brała udział we wszystkich akcjach bojowych tej kompanii. Razem z batalionem przeszła cały szlak bojowy Zgrupowania AK „Radosław”: z Woli, przez Stare Miasto, Śródmieście, z Górnego Czerniakowa kanałami do Mokotowa i z powrotem – ponownie kanałami – do Śródmieścia. W sierpniu 1944 r. „Lidka” uczestniczyła m.in. w zdobyciu obozu „Gęsiówka"" i uwolnieniu uwięzionych w nim Żydów z różnych krajów Europy. We wrześniu dwa razy została ranna podczas ciężkich walk na Górnym Czerniakowie. Dwukrotnie otrzymała Krzyż Walecznych. Po upadku powstania wyjechała z Warszawy razem z grupą ewakuowanych rannych. Lidia Markiewicz-Ziental „Lidka” miała stopień majora w stanie spoczynku.