Lucjan Kaszycki

Kompozytor, aranżer, publicysta muzyczny, autor muzyki do słynnej piosenki „Pamiętasz, była jesień”. Pochodził z Krakowa, tam uczył się grać na fortepianie w średniej szkole muzycznej, a później – w drugiej połowie lat 50. – studiował kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (od 1979 roku WSM jest Akademią Muzyczną). Po studiach uczył w Krakowie – w Państwowym Liceum Muzycznym (1958-61) i w swojej alma mater (1961-1974), a od 1974 roku w Warszawie - w Akademii Muzycznej (która od 2008 roku jest Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina) oraz w Autorskiej Szkole Muzyki Rozrywkowej i Jazzowej I i II stopnia im. Krzysztofa Komedy, której był jednym z założycieli. Lucjan Kaszycki był zdobywcą wielu laurów, m.in. wyróżnienia na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim za „Scherzo symfoniczne” na orkiestrę (1955), I nagrody na I Ogólnopolskim Konkursie Piosenki o Krakowie za utwór „Nocą na Kanonicznej” (1959), I nagrody za muzykę do dramatów „Cichy Don” Michaiła Szołochowa oraz „Las” Aleksandra Ostrowskiego na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Katowicach (1964), I nagrodę na Konkursie Związku Kompozytorów Polskich za piosenkę „Od brzegu do brzegu” (1964), I nagrody na XV Ogólnopolskiej Giełdzie Piosenki Radiowej za utwór „Nie chodź tą ulicą” (1965), I nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Polskiego Radia za piosenkę „Osobni” (1968). Jednak jego największym przebojem stała się kompozycja „Pamiętasz, była jesień” (ze słowami Andrzeja Czekalskiego i Ryszarda Plucińskiego) śpiewana przez Sławę Przybylską w filmie Wojciecha Hasa „Pożegnania” (1958). Kaszycki wspominał: „”Pamiętasz, była jesień” napisałem w pociągu między Krakowem i Łodzią, zapisując, co do jednej nuty, w zeszycie nutowym, który ze sobą woziłem. Tym to dziwniejsze, że w scenariuszu nie występowała piosenka, nie było powodu. Był natomiast powód napisania leitmotivu filmu. Chciałem więc, żeby było to muzycznie doskonałe. Gdy Has usłyszał tę melodię, zmusił mnie do zrobienia z niej piosenki.” Lucjan Kaszycki komponował poza tym dla Joanny Rawik, Ireny Santor, Ewy Demarczyk i Piotra Szczepanika. Czasem posługiwał się pseudonimem „Jean Clero”. Jego bardziej rozbudowane utwory wykonywała m.in. Orkiestra Polskiego Radia w Warszawie, Orkiestra i Chór Polskiego Radia w Krakowie, Chór Reprezentacyjny Wojska Polskiego. Większość z nich została zarejestrowana na płytach Polskich Nagrań, Tonpressu, Pronitu, Veritonu, Sonotonu. W 1982 roku Lucjan Kaszycki dostał Złoty Krzyż Zasługi. Trzy lata później stworzył własne studio z instrumentarium elektroniczno-komputerowym. Był m.in. kierownikiem muzycznym krakowskiego Teatru Groteska, twórcą Zespołu Organowego Rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie, szefem Redakcji Muzycznej Programu III PR i ekspertem w telewizyjnej „Wielkiej grze”. Był współautorem „Podręcznika do kształcenia słuchu”. Mówił: - „Podręcznikiem zainteresowała się Sorbona, proponowano mi kilkuletnie wykłady. Odmówiłem. Musiałbym znać perfekcyjnie język francuski, by należycie przekazać tę wiedzę”. Skomponował kilka musicali dla dzieci, choćby „Tajemniczą pozytywkę, czyli jak zwabić starszą panią” (1963) i „Kwiat paproci” (1989). Oprawił muzyką ok. 150 spektakli na scenach całej Polski i 40 filmów – najczęściej współpracował ze wspomnianym Hasem, także przy „Wspólnym pokoju” (1959), „Złocie” (1961) oraz „Jak być kochaną” (1962). Komponował dla Stanisława Różewicza („Świadectwo urodzenia”, z 1961, „Ryś”, z 1981), Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego („Gangsterzy i filantropi”, z 1962), Jana Rybkowskiego („Naprawdę wczoraj”, z 1963), Janusza Majewskiego („Urząd”, z 1969), Bohdana Poręby („Katastrofa w Gibraltarze”, z 1983). Powtarzał: „Muzykę rozrywkową traktuję bardzo poważnie".

Zdjęcie profilowe: Archiwum