s. Józefa Słupiańska SM

S. Józefa urodziła się w Wieluniu. W 1934 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. 2 września 1939 r. ukończyła trzyletnią Warszawską Szkołę Pielęgniarstwa. Od listopada przez całą wojnę i powstanie pracowała w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. Po nakazie ewakuacji towarzyszyła pacjentom w drodze do Milanówka, a następnie powróciła do szpitala, aby zająć się pozostawionymi pacjentami w najcięższym stanie. Po wojnie nadal pracowała w macierzystym szpitalu, ale w 1949 r., gdy władze PRL zakazały zakonnicom pracy w szpitalach, jej zgromadzenie powierzyło s. Józefie funkcję przełożonej pielęgniarek w warszawskim Domu Małego Dziecka im. ks. Baudouina, gdzie opiekowała się niepełnosprawnymi i osieroconymi dziećmi. S. Józefa ponownie wróciła do Szpitala Dzieciątka Jezus w 1956 r. – niestety, tylko na cztery lata. Gdy zakonnice znów wyrzucono, s. Józefa w parafii św. Jakuba w Warszawie zorganizowała opiekę domową dla chorych. Potem przez kilka lat pracowała w szpitalu dla ciężko chorych na nowotwory w Wyrozębach koło Siedlec. Następnie przez osiem lat organizowała pracę zakonnic w parafiach archidiecezji warszawskiej. Później pomagała chorym i ubogim członkom parafii św. Krzyża, opiekowała się chorymi współsiostrami w Domu Prowincjonalnym w Warszawie i podopiecznymi zakonnego domu w Chylicach-Anielinie. W 2003 r. s. Józefa została uhonorowana najwyższym na świecie odznaczeniem przyznawanym pielęgniarkom przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża – Medalem Florence Nightingale oraz najwyższym wyróżnieniem Polskiego Czerwonego Krzyża – Odznaką Honorową I stopnia. W 2018 r. otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.