Piotr Napierała
Wspomnienie
Prezes Fundacji Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, propagator idei ochrony zabytków. Inżynier budownictwa (absolwent Politechniki Wrocławskiej), konserwator zabytków architektury i członek Rady Ochrony Zabytków przy ministrze kultury, autor kilkudziesięciu artykułów i kilku książek poświęconych konserwacji oraz ochronie zabytków, ponad 30 lat ratował pałace, klasztory, stare kamienice. Najpierw pracując we wrocławskich Pracowniach Konserwacji Zabytków, potem jako wiceprezes Integeru, wreszcie jako prezes Castellum, które założył wraz z przyjaciółmi w 2007 r. Do największych realizacji jego firmy należą m.in. remont dawnego opactwa cysterskiego w Krzeszowie, wrocławskiej synagogi Pod Białym Bocianem, kamienicy Pod Złotym Słońcem i Dworca Głównego we Wrocławiu oraz 11 kamienic Muzeum Warszawy. Wielką zasługą Piotra Napierały było ratowanie pałaców Kotliny Jeleniogórskiej. Będąc prezesem firm konserwatorskich, które w Niemczech i Anglii adaptowały zespoły pałacowo-parkowe do nowych funkcji i całkowicie zmieniały przeznaczenie dawnych majątków ziemskich, dostrzegł w tych ruinach ogromny potencjał. Podkreślał też, że dziś tak trzeba zarządzać zabytkami, aby powodowały rozwój ekonomiczny otoczenia. A to oznacza trzymanie się zasady: promujemy rejon, a nie swój obiekt. Doprowadził więc do tego, że w 2005 r. powstała Fundacja Doliny Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej. Siedem lat później dzięki wysiłkom fundacji 11 zespołom parkowo-pałacowym w Kotlinie Jeleniogórskiej nadano status Pomnika Historii Prezydenta RP. Piotr Napierała uważał, że pałac czy zamek po adaptacji nie może być tylko hotelem czy pensjonatem - powinien pełnić także funkcje kulturotwórcze. Stąd letni Festival dell’ Arte w Wojanowie, jarmarki folklorystyczne w Łomnicy i koncerty w Staniszowie. - Nie chodzi tylko o to, żeby uratować obiekt, powinien on kreować również wartości kulturowe - mówił. Jednym z ostatnich dużych projektów, w który niemal do końca angażował się Piotr Napierała, była rewitalizacja folwarku w Bukowcu i przekształcenie go w Centrum Edukacyjno-Szkoleniowe.