Lubomir Tomaszewski ps. „Lubomir”

Rzeźbiarz i projektant ceramiki, autor wzorów słynnych porcelanowych figurek z Ćmielowa i nowoczesnych serwisów kawowych. Nazwisko Tomaszewskiego na trwałe wpisało się w annały historii wzornictwa, chociaż projektował w Polsce zaledwie dziesięć lat. Lubomir Tomaszewski studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej i na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych. Po trzech latach nauki poważna choroba zmusiła go do rezygnacji z pierwszego kierunku, drugi ukończył w 1955 r. Tuż po dyplomie trafił do nowo powstałego Instytutu Wzornictwa Przemysłowego. To zdecydowało o jego karierze. W Instytucie wraz z trójką innych artystów pracował nad wzorami porcelanowej rzeźby kameralnej. Postawiono przed nimi trudne zadanie: zerwać z tradycją i stworzyć wzory zupełnie nowe, do nowo projektowanych wnętrz. Artyści musieli nauczyć się od zera trudnej techniki projektowania, wypalania i dekorowania porcelany. Rozchwytywane przez klientów, tworzone w niewielkich seriach figurki, wazony czy popielniczki projektowane w Instytucie zdobywały nagrody i wyróżnienia na targach wzornictwa. Jednym z najlepszych wzorów Tomaszewskiego była „Arabka”, przypominająca dzban forma kobiety zakrytej kwefem, wąską tubą z rozcięciem na twarz. Z kolei „Dziewczyna w spodniach” to ucieleśnienie mody młodzieżowej tamtej epoki – szerokie spodnie gładko przechodzą w smukłą sylwetkę dziewczyny. Tomaszewski dla IWP stworzył ok. 30 wzorów. Spod jego ręki wyszły też zabawne postaci marynarza Felka i cyrkowego „Siłacza”, nowoczesne w formie i zarazem humorystyczne. Dziś wszystkie one stanowią obiekt pożądania kolekcjonerów. Jako projektant Tomaszewski z powodzeniem zmierzył się też z tematem serwisu do kawy. Przeformułował na nowo tradycyjne rozwiązania, zerwał z formami opartymi na walcu, skupiając się na różnych wariacjach koła. W ten sposób powstały serwisy „Dorota” (1961) oraz „Ina” (1962) nazwane imionami córek artysty. Ergonomiczne, opływowe, zaskakujące formy pozbawione były uszek typowych dla filiżanek i dzbanków. W 1966 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie przez wiele lat wykładał projektowanie na Uniwersytecie w Bridgeport w Connecticut. Za oceanem poświęcił się głównie rzeźbie i malarstwu, próbując oddać emocje, także te traumatyczne, związane z udziałem w powstaniu warszawskim - „Lubomir” walczył od pierwszego do ostatniego dnia w batalionie „Oaza”, na Sadybie i Mokotowie. W latach 90. założył międzynarodową i interdyscyplinarną grupę artystyczną Emocjonaliści, w której tworzył za pomocą ognia i dymu. W 2005 r. od nowego właściciela manufaktury porcelany w Ćmielowie przyjął propozycję stworzenia kilku nowych wzorów porcelanowych figurek. Jego prace pokazywane były na ponad 150 wystawach indywidualnych i zbiorowych. Wielokrotnie nagradzany, otrzymał m.in. złoty medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.