Mieczysław Buczkowski

Mieczysław Antoni Buczkowski urodził się w 1923 roku w Białymstoku. Przed wojną ukończył gimnazjum księcia Józefa Poniatowskiego na Żoliborzu. Podczas okupacji, w 1940 roku zdał maturę, a potem Pobierał naukę na tajnych kompletach w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego na Wydziale Lekarskim Tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich i Uniwersytetu Warszawskiego. Najpierw trafił do szpitala Dzieciątka Jezus, gdzie został zaangażowany jako sanitariusz, a później w tym szpitalu praktykował anatomię patologiczną u profesora Paszkiewicza i chirurgię, na którą było ogromne zapotrzebowanie. Pracował też w Szpitalu Ujazdowskim, w którym podczas wojny Niemcy stworzyli placówkę dla Ostlegionerów (jeńców z Azji Mniejszej), a równocześnie było to miejsce polskiej konspiracji, utrzymujące kontakt z państwem podziemnym i udzielające pomocy wielu potrzebującym. W ostatnich dniach lipca 1944 r. Mieczysław Buczkowski został zaprzysiężony i otrzymał pseudonim „Buk”, był żołnierzem II Obwodu Żywiciel Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Gdy rozpoczęło się powstanie warszawskie miał 21 lat. "Wybuch powstania zastał go na Żoliborzu podczas dyżuru w szpitalu przy klasztorze ss. Zmartwychwstanek przy ul. Krasińskiego, gdzie pełnił funkcję młodszego lekarza" – można przeczytać w serwisach społecznościowych "BohaterON". 24 sierpnia 1944 roku podczas ostrzału rakietowego szpitala przy placu Wilsona został ranny w głowę. Podmuch pocisku spowodował, że spadł z parteru do piwnicy, był zalany krwią. Na zewnątrz wydostał się o własnych siłach z sanitariuszką ranną w oko. We wrześniu zachorował na czerwonkę, położono go w szpitalu w Forcie Sokolnickiego. Tam doglądała go matka. Buczkowski wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną, z obozu przejściowego w Pruszkowie wywieziony został jako chory, dzięki pomocy polskich pielęgniarek i "lewemu" zaświadczeniu, że jest osobą chorą na gruźlicę. Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 19 grudnia 1947 roku uzyskał dyplom lekarza. Rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu pod kierunkiem prof. Witolda Zahorskiego. W roku 1949 powołany został do służby wojskowej. W czasie pobytu w wojsku ukończył specjalizację z chorób wewnętrznych oraz organizacji służby zdrowia. W tym czasie pracował między innymi jako wykładowca na Akademii Medycznej w Łodzi. W 1957 roku, po wyjściu z wojska, rozpoczął ponownie pracę pod kierunkiem prof. Witolda Zahorskiego w Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, gdzie w roku 1963 obronił pracę doktorską i pracował na stanowisku adiunkta do chwili objęcia ordynatury Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach w roku 1969. Równolegle z pracą w Klinice pracował na stanowisku pomocniczego pracownika nauki w Instytucie Medycyny Pracy w Zabrzu, a następnie, w latach 1967-1968, pełnił obowiązki dyrektora ds. lecznictwa Wojewódzkiej Poradni Wielospecjalistycznej. Pełnił również obowiązki Dyrektora Naczelnego Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach a następnie funkcję dyrektora ZOZ w Gliwicach. Obowiązki ordynatora Oddziału pełnił do czerwca 1991 roku. W 2022 roku z okazji 78. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego został uhonorowany przez prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Został odznaczony również Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Odznaką Pamiątkową Akcji Burza, Medalem Za Warszawę oraz Krzyżem Partyzanckim. Zmarł 5 lutego 2025 roku. Dożył wieku 102 lat.

Zdjęcie profilowe: Sławomir Kamiński/Agencja Wyborcza.pl