Tadeusz Friedrich

Znakomity szermierz, dwukrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata, powstaniec warszawski. Pochodził z Nowego Sącza, tam ukończył szkołę powszechną i średnią, a podczas I wojny światowej ewakuował się do Wiednia, gdzie podjął naukę w gimnazjum. W tamtym okresie zaczął uprawiać szermierkę. W 1920 roku wrócił do Polski i rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1921-1934 był zawodnikiem Lwowskiego Klubu Szermierczego i Warszawianki, jednym z najlepszych szermierzy w Polsce. Walczył we wszystkich broniach, w każdej zostając indywidualnym mistrzem Polski. Zdobył łącznie 9 tytułów. Trzykrotnie razy brał udział w igrzyskach olimpijskich (1924–1932, za pierwszym razem jako rezerwowy), zdobywając brązowy medal drużynowy na IO w Amsterdamie i IO w Los Angeles. W tej samej konkurencji zdobył też brązowe medale na mistrzostwach świata w Liège (1930 roku) i mistrzostwach świata w Warszawie (1934 rok). Podczas podróży do Stanów Zjednoczonych poznał swoją przyszłą żonę, wybitną lekkoatletkę, wielokrotną rekordzistkę i mistrzynię Polski, Felicję Schabińską (1909–1996). Karierę zakończył w 1936 roku powodu dolegliwości kręgosłupa. W latach trzydziestych udzielał się w Polskim Związku Szermierczym. Kiedy wybuchła II wojna światowa ewakuował się na wschód do Kowla, ale powrócił do Warszawy. Pracował w banku. Był namawiany przez niemieckiego szermierza Stabenowa do współpracy i wspólnych treningów, ale odmówił. Ukrył też pamiątki Polskiego Związku Szermierczego, część sprzętu i dokumentację. W powstaniu warszawskim walczył w formacjach cywilnych. Jesienią 1944 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie zaangażował się potem w pracę trenera w kilku krakowskich klubach szermierczych. Jego pasją była fotografia. W wolnych chwilach dokumentował życie rodzinne. Po wojnie włączył się w odbudowę polskiego sportu. Był jednym z inicjatorów reaktywowania Polskiego Związku Szermierczego. W latach 1947–1956 był kapitanem sportowym związku, podczas igrzysk w Londynie kierownikiem polskiej drużyny szermierczej, potem trenerem Budowlanych i Cracovii, a także inicjatorem Międzynarodowego Turnieju Floretowego Juniorów. Zmarł 10 października 1976 w Krakowie, został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Po jego śmierci Międzynarodowy Turniej Floretowy Juniorów stał się memoriałem Tadeusza Friedricha.

Zdjęcie profilowe: Wkipedia (domena publiczna)