Julian Deputat

Pozwolę sobie zacytować słowa, które przybliżą postać wspaniałego człowieka nauki, Profesora Juliana Deputat, prywatnie kochającego Męża, ojca, dziadka. Mowa pożegnalna odczytana przez Prof. Zbigniewa Kowalewskiego IPPT PAN na pogrzebie Profesora Juliana Deputat (23.11.2023). cyt.: Pogrążona w smutku Czcigodna Rodzino Pana Profesora, Drodzy Jego Koledzy i Przyjaciele, Szanowni Państwo, w imieniu Dyrekcji Instytutu Podstawowych Problemów Techniki oraz wszystkich członków Rady Naukowej Instytutu składam wyrazy głębokiego współczucia i nieopisanego bólu, jaki wywołało w nas wszystkich odejście ze świata żywych Pana Profesora. Pan Profesor Julian Deputat był zasłużonym wieloletnim pracownikiem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN. Związał się z nim od roku 1961, początkowo jako doktorant, a po roku 1965 jako pracownik naukowy piastując kolejne stanowiska i funkcje kierownicze. Pracował nieprzerwanie w IPPT PAN w latach 1965-2005, to jest do chwili przejścia na emeryturę. W tym okresie pełnił między innymi funkcje: kierownika Pracowni Nieniszczących Metod Analizy Materiałów w Zakładzie Badań Nieniszczących, lata 1974-81, kierownika Pracowni Ultradźwiękowych Badań Materiałów w Zakładzie Teorii Ośrodków Ciągłych, 1984-2005. W IPPT przeszedł kolejne etapy kariery naukowej od stopnia doktora nauk technicznych w roku 1965, a następnie doktora habilitowanego w roku 1989 aż do osiągnięcia tytułu profesora nauk technicznych uzyskanego w roku 1993. Przez wiele lat był aktywnym członkiem Rady Naukowej Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN uczestnicząc w licznych komisjach zajmujących się promowaniem młodej kadry naukowej, jak i wytyczających nowe kierunki rozwoju nauk technicznych. Pan Profesor należał do tej kategorii naukowców, która zasłużyła się nie tylko pracami o charakterze teoretycznym, ale przede wszystkim pracami mającymi na celu wykorzystywanie zdobyczy naukowych w praktyce. W tym zakresie działalność Pana Profesora była imponująca i przynosiła nie tylko ogromne korzyści aplikacyjne wielu podmiotom gospodarki, ale również społeczne przez istotne podnoszenie bezpieczeństwa eksploatowanych obiektów. Chociaż liczba opracowanych rozwiązań w postaci patentów wynosząca 7 wydaje się być skromna, to jednak fakt ich wdrożenia do przemysłu stanowi nieoceniony wkład Profesora do gospodarki krajowej, jak i międzynarodowej. Wspomnę tylko jedno wdrożenie opatentowanego urządzenia do badania naprężeń własnych w stalach pod nazwą DEBRO pochodzącą od skrótów nazwisk twórców (Deputat, Brokowski), które znalazło bardzo dużą liczbę nabywców, a znane i cenione jest mimo upływu czasu do dnia dzisiejszego zarówno w Polsce, jak i w wielu krajach na świecie. W swojej działalności naukowo-badawczej wiele miejsca poświęcił Profesor upowszechnianiu wiedzy z zakresu technik nieniszczących oceny stanu materiałów i konstrukcji ze szczególnym uwzględnieniem metod ultradźwiękowych. Profesor był motorem powstania oraz głównym organizatorem Seminarium Badań Nieniszczących, które z ogromnym zaangażowaniem corocznie prowadził w latach 1995-2017. To sympozjum stało się dla środowiska diagnostów oceny stanu materiałów i konstrukcji elementem spajającym, a po kilku latach wręcz wydarzeniem dla niego obowiązkowym, na którym omawiano aktualne problemy oraz kierunki rozwoju metod nieniszczących. Można śmiało powiedzieć, że Pan Profesor był troskliwym ojcem tej grupy, motorem jej działań w całej ponad 20-letniej historii Seminarium Badań Nieniszczących, która dalej jest z sukcesem kontynuowana przez wychowanków Profesora. Profesor Deputat zawsze służył dobrym słowem, cenną radą w licznych problemach zgłaszanych przez uczestników Seminariów. Był dla wielu niedoścignionym wzorem obowiązkowości, praktycznie uczestniczył we wszystkich wykładach prezentowanych na Seminariach i zawsze zabierał głos, szczególnie w trudnych sprawach, dając wskazówki ich skutecznego rozwiązywania. Nie umiem znaleźć odpowiednich słów, które mogłyby wyrazić mój i całego środowiska współpracowników Profesora podziw i ogromny szacunek za takie bezinteresowne oddanie i dowód wielkiego zaangażowania w rozwój technik nieniszczących i troski o rozwój karier naukowych swoich współpracowników. W tym miejscu chciałbym również wspomnieć o wielkiej roli profesora w rozwój mojej drogi naukowej, nie związanej bezpośrednio z tematyką metod nieniszczących. Jego rady oraz owocna wzajemna współpraca odegrały przełomową rolę i doprowadziły mnie do miejsca w nauce, w którym działam do dziś. Panie Profesorze czujemy się osieroceni i głęboko pogrążeni w smutku. Wypełnienie pustki, którą po sobie zostawiłeś wydaje się nam wręcz niemożliwe. Nie będzie nam niestety już dane uczestniczyć w Pana Profesora kolejnych spotkaniach naukowych, na które tak zawsze niecierpliwie czekaliśmy. Mamy jednak nadzieję, że znalazł się teraz Pan Profesor w lepszym miejscu, z którego w dalszym ciągu będzie Pan Profesor obserwował nasze poczynania i je recenzował. Uroczyście obiecujemy, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby to, co Pan Profesor współtworzył przez te lata działalności w IPPT PAN nie zostało roztrwonione, a przeciwnie, aby kwitło promieniując takim blaskiem, który zapewni uśmiech Pana Profesora w tym lepszym świecie. Panie Profesorze, Julianie, na zawsze pozostaniesz w naszych sercach i pamięci. Wiemy, że patrzysz teraz na nas i mamy nadzieję, że jeszcze kiedyś będziemy mogli się spotkać. Śpij w spokoju.