Jan Nowacki

Jan Nowacki urodzony 12.10.1939 r. w Warszawie. Doktor nauk prawnych, specjalista prawa pracy, nauczyciel akademicki. Jan Nowacki urodził się w drugim miesiącu wojny pod okupacją niemiecką. Ojciec, Franciszek Nowacki, jako oficer walczył na froncie, został pojmany i osadzony w obozie jenieckim Offizierslager für kriegsgefangene Offiziere (podczas wojny wielokrotnie był przerzucany z jednego oflagu do kolejnego). Kamienica, w której mieszkali przy ulicy Krasińskiego w Warszawie została zbombardowana w pierwszych dniach wojny. Mama, Helena Nowacka, z domu Czarnecka, musiała uciekać z synami, starszym Wojtusiem (Andrzejem Wojciechem) i małym Jasiem z okupowanej Warszawy do Krasnegostawu, gdzie najpierw schroniła się u rodziny męża, następnie podjęła pracę i wynajęła mieszkanie w centrum Krasnegostawu. Zawsze mogła liczyć na wsparcie serdecznej przyjaciółki Weroniki Szynal, nauczycielki. Mały Janek poznał swojego Tatę dopiero po zakończeniu wojny. Po wojnie zamieszkali na Mokotowie przy ulicy Narbutta 7. Jan ukończył Liceum Tadeusza Reytana w Warszawie. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów działał w kabarecie studenckim Wielokrążek. 13 grudnia 1967 roku na święcie Łucji w SAS poznał swoją przyszłą żonę, Lidię. Zaręczył się w dniu jej imienin 27 marca 1969 r., pobrali się 18 kwietnia 1970 roku. Rozpoczął przewód doktorski u Profesora Święcickiego, który upatrywał w nim swojego następcę. Po śmierci profesora obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Związał się z SGPiS (obecnym SGH), gdzie prowadził wykłady z zakresu prawa pracy i prawa gospodarczego od 1964 do 2006 roku. Był starszym wykładowcą w Katedrze Prawa Gospodarczego Kolegium Zarządzania i Finansów, cenionym pedagogiem odznaczonym Brązowym i Złotym Krzyżem Zasługi. W latach 1992-1996 pełnił funkcję prodziekana Studium Podstawowego, a w okresie od 1993 do 2005, kierownika Zakładu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w SGH. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. górnictwa. Był członkiem zespołu prawników „Solidarności” opracowujących kierunki reformy prawa pracy. Szczególnie ważne było opracowanie, którego był współautorem, a które dało podwaliny pod stworzenie prawa pracy w Polsce po okresie PRL: J. Nowacki, M. Pliszkiewicz, J. Rosner, M. Seweryński, W. Szubert, T. Zieliński, Kierunki Reformy Prawa Pracy. Założenia ogólne Ośrodek Prac Społeczno-Zawodowych NSZZ „Solidarność” – Warszawa 1981 r. Był autorem licznych publikacji z zakresu prawa pracy. W Urzędzie Rady Ministrów w latach 1990-1995 pracował jako główny specjalista ds. legislacji. W latach 1991-1993 pełnił funkcję sekretarza naukowego w Komitecie Nauk Prawnych przy Polskiej Akademii Nauk. Przede wszystkim był kochającym mężem, ojcem, dziadkiem i teściem. Doczekał się córki Anny i syna Pawła oraz pięciorga wnucząt: Dominika, Mai, Janka, Filipa i Niny. Kochał swoje wnuczęta i był dumny z ich sukcesów. W małżeństwie z Lidią przeżył 52 cudowne lata. Pod koniec życia często powtarzał, że nie mógł wybrać lepszej dziewczyny. Był ciepłym, sprawiedliwym i wrażliwym człowiekiem. Pomocnym i bezinteresownym. Uwielbiał wszelkie anegdotki i opowieści zabarwione humorem, których wszyscy chętnie słuchaliśmy. Kochał podróże, zawsze powtarzał, że jest „oberżyświatem", gdyż uwielbiał zatrzymywać się w przytulnych małych zajazdach, restauracyjkach (oberżach), by smakować świat. Niestety ciężko zachorował. Miał ogromną wolę życia i do końca bardzo dzielnie walczył z chorobą. Przy okazji pragniemy podziękować dr Maciejowi Chwalińskiemu i dr Katarzynie Jaskóle za opiekę podczas ostatnich pięciu lat życia. Dziękujemy, kochany Mężu, Tatusiu, Dziadku, Teściu, że byłeś z nami i starałeś się zawsze zapewnić nam szczęśliwy byt i scalałeś naszą rodzinę, gdyż zawsze powtarzałeś, że RODZINA jest najważniejsza.