Angelo Badalamenti

Amerykański kompozytor, w pamięci słuchaczy i widzów zapadły szczególnie jego kompozycje do filmów Davida Lyncha. Angelo Badalamenti pochodził w nowojorskiego Brooklynu. Kiedy miał osiem lat zaczął się uczyć gry na fortepianie, później grał też na waltonrni i studiował kompozycję. Krztałcił się w Eastman School of Music na Uniwersytecie w Rochester oraz w Manhattan School of Music. Tę ostatnią szkołę ukończył w 1959 roku. Po studiach przez pięć lat był nauczycielem muzyki w Dyker Heights, szkole w rodzinnym Brooklynie. Zarabiał też na życie, grając w kurortach gór Catskills i tworzył aranżacje dla takich wokalistów, jak Shirley Bassey i gwiazdor country Mel Tillis. Kariera Badalamentiego zmieniła tor w 1973 roku, kiedy kompozytor rozpoczął swoją przygodę z filmem. W tym roku napisał ścieżkę dźwiękową do obrazu „Gordon's War” Ossie Davisa. Rok później stworzył muzykę do „Law and Disorder” Ivana Passera. Przełomowym momentem w jego życiu było spotkanie z Davidem Lynchem w 1986 roku. Młody reżyser zatrudnił muzyka do roli nauczyciela śpiewu dla Isabelli Rossellini, gwiazdy filmu „Blue Velvet”. Z lekcji niewiele wyszło, ale koniec końców, Badalamenti napisał muzykę do tego filmu, a wraz z Lynchem również piosenkę „Mysteries of Love”. Ta przygoda zaowocowała dłuższą współpracą: Badalamenti napisał muzykę do następnych produkcji Lyncha, w tym do „Dzikości serca" (1990), „Symfonii przemysłowej nr 1” (1990), serialu „Miasteczko Twin Peaks” (1991), „Miasteczka Twin Peaks: Ogniu krocz za mną” (1992), „Zagubionej autostrady" (1997), „Prostej historii" (1999) i „Mulholland Drive" (2001) oraz serialu „Twin Peaks” (2017). Duet Badalamenti-Lynch napisał też i wyprodukował dwie płyty długogrające dla Julee Cruise, piosenkarki występującej w „Blue Velvet”: „Floating into the Night” (1989) i „The Voice of Love” (1993). Ale kompozytor pisał też do filmów innych reżyserów, wśród których były m.in. takie obrazy, jak „Koszmar z ulicy Wiązów 3: Wojownicy snów” (1987) Chucka Russella, „Pociecha dla obcych” (1990) Paula Schradera, „Miasto zaginionych dzieci” (1995) Jeana-Pierre’a Jeuneta i Marca Caro, „Dziewczyna na moście” (1999) Patrice’a Leconte, „Niebiańska plaża” (2000) Danny’ego Boyle’a, „Bardzo długie zaręczyny” (2004) Jeana-Pierre’a Jeuneta, „Późny kwartet” (2012) Yarona Zilbermana. Poza tym Badalamenti stworzył utwór na ceremonię otwarcia letnich Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku. Rok później współpracował z amerykańską grupą thrashmetalową Anthrax, która na płycie „Sound of White Noise” umieściła utwór „Black Lodge” inspirowany „Twin Peaks”. Wyprodukował też album Marianne Faithfull „A Secret Life” (1995), a w 1996 roku współtworzył krążek „Booth and the Bad Angel” wokalisty Jamesa Tima Bootha. Współpracował też z takimi artystami, jak David Bowie, Paul McCartney, Pet Shop Boys, LL Cool J, Michael Jackson, Nancy Wilson, Nina Simone, Della Reese, Dolores O'Riordan , Liza Minelli, Roberta Flack. W 2008 roku otrzymał nagrodę za całokształt twórczości na World Soundtrack Awards. Trzy lata później Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców (ASCAP) uhonorowało Badalamentiego nagrodą Henry’ego Manciniego. Angelo Badalamenti zmarł z przyczyn naturalnych w swoim domu w Lincoln Park w New Jersey.

Zdjęcie profilowe: Chris Pizzello / AP