Johnny Cash

Był wokalistą, gitarzystą i autorem piosenek, który w innowacyjny sposób mieszał wpływy country, rocka, bluesa i gospel. Johnny Cash urodził się w Kingsland w stanie Arkansas, był jednym z siedmiorga dzieci biednych dzierżawców ziemi, uprawiających m.in. bawełnę. Następnych kilkanaście lat spędził głównie pracując ciężko w polu, razem z rodzicami i rodzeństwem. Pierwsze piosenki zaczął pisać, kiedy skończył 12 lat. W 1950 roku Cash ukończył szkołę średnią i opuścił rodzinne strony, by szukać pracy. Osiadł w Pontiac w stanie Michigan, gdzie pracował w fabryce samochodów. Wkrótce jednak zaciągnął się do Sił Powietrznych USA, w których służył cztery lata, głównie w bazie w niemieckim Landsbergu. Tam z kilkoma kolegami założył Landsberg Barbarians, grupę, w której miał szanę grać na żywo, doskonalić grę na gitarze i pisanie piosenek. Po zwolnieniu ze służby w lipcu 1954 r., Cash zamieszkał w Memphis w stanie Tennessee, gdzie pracował, jako sprzedawca i założył zespół, występujący, jako „Johnny Cash and the Tennessee Two”. W maju 1955 roku trio wydało pierwszy singiel - „Hey Porter”. Ich następna piosenka - „Cry, Cry, Cry” – uplasowała się na 14 miejscu listy przebojów Billboardu. Prawdziwa sława przyszła rok później, kiedy Cash wydał „I Walk The Line”, utwór który sprzedał się w 2 milionacj egzemplarzy i „wystrzelił” piosenkarza na pierwsze miejsce list przebojów muzyki country. W 1957 roku wydał swój debiutancki album „Johnny Cash with His Hot & Blue Guitar”, a renomę ugruntował takimi hitami jak „Ballad of a Teenage Queen” i „Don’t Take Your Guns to Town”. W efekcie na początku lat 60. Johnny Cash stał się muzyczną supergwiazdą, grającą koncerty przez 300 nocy w roku. W tamtym czasie Cash starał się też zaistnieć jako aktor, zagrał m.in. w filmie „Pięć minut życia” (1961). Tamta dekada była też okresem znagania się z kłopotami zdrowotnymi i używkami, przez co rozpadło się jego pierwsze małżeństwo. Zwrot w karierze Casha przyszedł pod koniec lat 60. wraz z drugim małżeństwem i własnym programem telewizyjnym „The Johnny Cash Show”, w którym gospodarz prezentował młodych muzyków. W 1968 roku muzyk zdobył dwie nagrody Grammy za album koncertowy „Johnny Cash at Folsom Prison” (1968). W sukcesy obfitowała w następne sukcesy, m.in. po wydaniu przebojowych singli, jak „A Thing Called Love” (1972) i „One Piece at a Time” (1976). Muzyk zagrał też u boku Kirka Douglasa w „A Gunfight” (1970), napisał muzykę do filmów fabularnych „Little Fauss” i „Big Halsy” (1970) i opublikował bestsellerową autobiografię „Man in Black” (1975). W 1980 roku został najmłodszym żyjącym człowiekiem wprowadzonym do Country Music Hall of Fame. W 1986 roku Cash nawiązał współpracę ze starymi kolegami z Sun Records - Carlem Perkinsem, Jerrym Lee Lewisem i Royem Orbisonem, aby nagrać popularną płytę „The Class Of '55”. W międzyczasie połączył siły z Krisem Kristoffersonem , Williem Nelsonem i Waylonem Jenningsem, tworząc Highwaymen. Grupa wydała trzy albumy studyjne w latach 1985-1995. Na początku lat 90. Cash nagrał z U2 utwór „The Wanderer”, który pojawił się na wydanym w 1993 roku albumie grupy - „Zooropa”. W 1992 roku został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Gwiazdor, pomimo pogarszającego się stanu zdrowia, pracował do końca swoich dni. Swój ostatni utwór nagrał tydzień przed śmiercią. Historia życia i kariery Johnny’ego Casha została przedstawiona w filmie fabularnym „Walk the Line (2005), z Joaquinem Phoenixem i Reese Witherspoon w rolach głównych. Pięć lat później magazyn Rolling Stone na uplasował muzyka na 31. miejscu listy największych artystów wszechczasów.

Zdjęcie profilowe: Everett / East News