Henryk Filipski ps. „Jeremi”

Powstaniec warszawski, żołnierz Narodowej Organizacji Wyzwoleńczej i Narodowych Sił Zbrojnych. Henryk Filipski urodził się w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu stolicy przez okupanta przyłączył się do walki z hitlerowcami. Z początku działał w Narodowej Organizacji Wyzwoleńczej i Narodowych Siłach Zbrojnych, a od września 1941 roku w komórce wydziału kolejowego Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. W Warszawskim Okręgu AK przydzielony był do I Obwodu „Radwan”, operującego w Śródmieściu. Tam też wziął udział w powstaniu warszwskim. 5. sierpnia 1944 roku, podczas walk o Dworzec Główny i hotel Victoria, Henryk Filipski został w rejonie ul. Zielnej trafiony w głowę i nogę odłamkiem granatnika. Początkowo był leczony w szpitalu na Moniuszki, później – na zabieg trepanacji czaszki – został przetransportowany do szpitala dziecięcego na Śliską, później – jako niezdolny do walki – został odesłany do domu. Po upadku powstania znalazł się wraz z rodzicami w obozie przejściowym w Pruszkowie. Stamtąd cała rodzina została wywieziona na roboty przymusowe do Nadrenii Północnej-Westfalii w Niemczech. Henryk Filipski pracował tam w jednym z nadleśnictw. Po wojnie i powrocie do kraju zamieszkał w podwarszawskim Nadarzynie. Przez wiele lat udzielał się publicznie: był ławnikiem sądowym oraz radnym, w tym również przewodniczącym tamtejszej Rady Narodowej (w latach 1978-81). Był kawalerem Krzyża Armii Krajowej (1995) i Warszawskiego Krzyża Powstańczego (1996).

Zdjęcie profilowe: Dom Wsparcia Powstańców Warszawskich