Vivien Leigh

Brytyjska aktorka, która zyskała filmową nieśmiertelność, grając dwie spośród najsłynniejszych bohaterek amerykańskiej literatury - Scarlett O'Harę i Blanche DuBois. Przyszła gwiazda kina urodziła się - jako Vivian Mary Hartley - w Darjeeling w Indiach jako córka angielskiego wojskowego. Rodzina wróciła do Anglii, gdy dziewczyna miała sześć lat. Później, razem z rodziną, mieszkała i uczyła się tam, gdzie wyjeżdżał ojciec: do Francji, Włoch i Niemiec. Po powrocie do Anglii w 1931 roku Vivien studiowała aktorstwo w Królewskiej Akademii Sztuki Dramatycznej. Wkrótce potem, m.in. za namową jej agenta, przyjęła pseudonim artystyczny: literkę „a” w swoim imieniu zastąpiła rzadziej używaną „e” a jako nazwisko użyła imienia swojego ówczesnego męża. Tak narodziła się Vivien Leigh. Zarówno na scenie, jak i w filmie Leigh zadebiutowała w 1935 roku. Zagrała w sztuce „The Bash” i dostała główną rolę uczennicy w filmie „Things Are Looking Up” Alberta de Courville’a. Po kilku rolach w filmach brytyjskich, jak „Wyspa w płomieniach” (1937), „Burza w szklance wody” (1937), „Jankes w Oksfordzie” (1938), Vivien Leigh dostała pierwszą ze swoich ról życia – kreację Scarlett O'Hary w filmowej adaptacji „Przeminęło z wiatrem” (1939). Praktycznie nieznana Brytyjka pokonała przy tym całą listę najlepszych Amerykanek, z Katharine Hepburn i Bette Davis na czele. Opłaciło się - film okazał się przebojem kasowym i zdobył osiem Oscarów. Statuetkę otrzymała też Leigh za najlepszą rolę pierwszoplanową. Dziesięć lat później Leigh zdobyła rolę drugiej znaczącej postaci amerykańskiej literatury - Blanche Du Bois w londyńskiej produkcji sztuki Tennessee Williamsa „Tramwaj zwany pożądaniem”. Tę samą rolę zagrała - u boku Marlona Brando - w 1951 roku w hollywoodzkiej adaptacji Elii Kazana. W ocenie wielu krytyków rola Leigh w „Tramwaju…” przerosła nawet jej gwiazdorską kreację w „Przeminęło z wiatrem”. Nic więc dziwnego, że Blanche Du Bois dała jej drugiego Oscara, a poza tym również Nagrodę Nowojorskich Krytyków Filmowych oraz Nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej. Wkrótce potem Leigh przeszła do historii teatru, występując u boku swojego drugiego męża – Laurence’a Oliviera – w symultanicznych produkcjach scenicznych „Antoniusza i Kleopatry” Szekspira oraz „Cezara i Kleopatry” George'a Bernarda Shawa. Niestety, późniejsze życie gwiazdy naznaczone było dramatami – z poronieniem, rozwodem z Olivierem w 1960 roku, depresją, chorobą afektywną dwubiegunową i zmaganiami z nawracającą gruźlicą włącznie. Ta ostatnia była bezpośrednią przyczyną śmierci aktorki. Ciało Vivien Leigh zostało skremowane, a prochy rozsypane nad jeziorem Tickerage Mill w hrabstwie East Sussex. W 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy umieścił ją w pierwszej dwudziestce najlepszych aktorek w historii kinematografii amerykańskiej. 14 lat później Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie kupiło jej osobiste archiwa, w tym jej pamiętniki i wcześniej niepublikowane fotografie.

Zdjęcie profilowe: Christophel / East News