Stanisław Jerzy Lec

Był poetą, satyrykiem, aforystą, najbardziej znane jego utwory zostały zebrane w tomach "Myśli nieuczesane" i "Myśli nieuczesane nowe". Naprawdę nazywał się Stanisław Jerzy de Tusch-Letz. Urodził się we Lwowie, tam - oraz w Wiedniu - uczył się w gimnazjum. W rodzinnym mieście zdał maturę i w 1927 roku zaczął studia w Uniwersytecie Jana Kazimierza. Początkowo studiował polonistykę, ale po pierwszym roku przeniósł się na prawo. Debiut literacki miał w 1928 roku na łamach krakowskiego "Kuriera Literacko–Naukowego": w 13. numerze czasopisma ukazał się jego wiersz "Wiosna". W czasie II wojny światowej Stanisław Jerzy Lec przebywał w niemieckich obozach śmierci we Lwowie i w Tarnopolu. Z tego drugiego zbiegł w przebraniu niemieckiego żołnierza. Trafił do Warszawy, gdzie związał się z Gwardią Ludową i Polską Partią Robotniczą. Później brał udział w walkach partyzanckich na Lubelszczyźnie, a w 1944 roku wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Rok później brał udział w pracach nad pierwszymi numerami tygodnika satyrycznego "Szpilki". W latach 1946-1950 był attaché prasowym Misji Polskiej w Wiedniu. W roku 1950 niespodziewanie wyemigrował do Izraela, przez co jego utwory trafiły na listę tytułów zakazanych. Co prawda do kraju powrócił po dwóch latach, ale zakaz publikacji jego prac został zdjęty dopiero w 1956 roku. Jego najsłynniejsze utwory - aforyzmy - zostały zebrane w tomach "Myśli nieuczesane" (1957) i "Myśli nieuczesane nowe" (1964). Był też autorem takich tomów, jak m.in. "Życie jest fraszką" (1948), "Nowe wiersze" (1950), "Rękopis jerozolimski" (1956), "Z tysiąca i jednej fraszki" (1959), "Kpię i pytam o drogę" (1959), "Poema gotowe do skoku" (1964). Stanisław Jerzy Lec zmarł w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Zdjęcie profilowe: Tadeusz Rolke / Agencja Wyborcza.pl