Krystyna Meissner

Była wybitną reżyserką teatralną. W Toruniu powołała do życia Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt, we Wrocławiu kierowała Międzynarodowym Festiwalem Teatralnym Dialog – Wrocław. Krystyna Meissner urodziła się w Warszawie. W stolicy w 1956 roku ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, a sześć lat później - reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (dzisiejsza Akademia Teatralna). Jeszcze w trakcie studiów – w 1956 roku – debiutowała w roli asystentki reżysera, a w 1961 roku na scenie Teatru Ateneum samodzielnie wyreżyserowała pierwsze sztuki: „Escurial” Michela de Ghelderode, „Samoobsługę” Harolda Pintera oraz „Na pełnym morzu” Sławomira Mrożka. Po studiach wyjechała do Białegostoku, by tam – przez dwa następne sezony – reżyserować spektakle w Teatrze Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki. Później pracowała w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (w latach 1965-1968), Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu (1968-1969), Teatrze Polskim w Warszawie (1970-1980) oraz – równolegle – w Teatrze Dramatycznym w Elblągu (1978-1980). Później zaczęła również kierować scenami, w których wystawiała swoje przedstawenia. W latach 1980-1983 była szefową w Lubuskim Teatrze im. L. Kruczkowskiego w Zielonej Górze. Później przyjechała do Torunia, aby w latach 1983-1996 zasiadać w fotelu dyrektorki Teatru im. Wilama Horzycy. W latach 1983-1989 kierowała tam Festiwalem Teatrów Polski Północnej. Krystyna Meissner wymyśliła tam też Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt. Za pracę nad imprezą w 1991 roku została uhonorowana nagrodą prezydenta Torunia, a trzy lata później wyróżniono ją Paszportem tygodnika „Polityka". Również z jej inicjatywy, tuż przy głównym gmachu toruńskiego teatru stanął drugi budynek - Scena na Zapleczu. W Toruniu Krystyna Meissner wyreżyserowała m.in. „Balladynę” Juliusza Słowackiego (1984), „Zmierzch” Izaaka Babla (1987), „Pchłę” Jewgienija Zamiatina (1989), „Rewizora” Mikołaja Gogola (1992), „Niepokoje wychowanka Törlessa” Roberta Musila (1993), „Fernando Krapp napisał do mnie ten list” Tankreda Dorsta (1994), „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego (1996). Z Torunia wyjechała do Krakowa, gdzie objęła kierownictwo Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej (1997-1998), później została dyrektorką Wrocławskiego Teatru Współczesnego im. E. Wiercińskiego (1999-2012). Wystawiła tam m.in. „Sytuacje rodzinne" Biljany Srbljanović o wojnie w byłej Jugosławii. W 2001 roku stworzyła Międzynarodowy Festiwal Teatralny Dialog – Wrocław. Imprezą kierowała do śmierci.

Zdjęcie profilowe: Albert Zawada /Agencja Wyborcza.pl