Tadeusz Bradecki

Aktor i reżyser, w latach 1990-1996 był dyrektorem Teatru Starego w Krakowie, a od 2007 do 2013 kierował artystycznymi poczynaniami Teatu Śląskiego w Katowicach. Tadeusz Bradecki pochodził z Zabrza. W 1977 roku ukończył wydział aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Cztery lata później w tej samej uczelni obronił dyplom z reżyserii dramatu. W drodze do zawodu odbył staże we wrocławskim Teatrze Laboratorium, oraz u brytyjskiego reżysera Petera Brooka. Od 1977 roku pracował w Teatrze Starym w Krakowie – jako aktor i reżyser, a w latach 1990-1996 dyrektor tej krakowskiej sceny. Od 1998 roku wykładał w swojej alma mater, uczył też w London Academy of Music and Dramatic Art (LAMDA). W latach 2003-2007 reżyserował przedstawienia w warszawskim Teatrze Narodowym, a od 2007 do 2013 był dyrektorem artystycznym Teatrem Śląskim w Katowicach. Jako reżyser zrealizował ponad 100 przedstawień teatralnych, zarówno w Polsce, jak i za granicą, m.in. w Kanadzie, Francji, Austrii. Tadeusz Bradecki również sam pisał sztuki teatralne. Był autorem m.in. „Wzorca dowodów metafizycznych" (1985) i „Saragossy" (1998). Tadeusz Bradecki grał również w filmach. Grał m.in. w „Amatorze” (1979) Krzysztofa Kieślowskiego, „Constans” (1980) Krzysztofa Zanussiego, „Dolinie Issy” (1982) Tadeusza Konwickiego, „Bez końca” (1984) Kieślowskiego, „Liście Schindlera” (1993) Stevena Spielberga, „Życiu jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową” (2000) Zanussiego, „Czasie honoru” (2012) Tadeusza Wolskiego. Aktor i reżyser był laureatem wielu nagród, m.in. nagrody im. Konrada Swinarskiego (1986), nagrody Złotego Yoricka (dwukrotnie – w 1994 i 1998), nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (2001). W 2013 roku dostał srebrny medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2021 roku nakładem wydawnictwa Żywosłowie ukazał się zbiór jego felietonów „Koniec końców" pisanych pierwotnie dla miesięcznika „Dialog".

Zdjęcie profilowe: Albert Zawada / Agencja Wyborcza.pl