Charlie Chaplin

Brytyjski reżyser i aktor komediowy, jedna z największych gwiazd ery filmu niemego na świecie. Stworzona przez niego postać włóczęgi stała się ikoną kina tamtego okresu. A jego własny życiorys jest doskonałym przykładem kariery pt. „od pucybuta do milionera”. Urodził się w Londynie jako Charles Spencer Chaplin, Jego matką była tancerka i piosenkarka, występująca pod scenicznym pseudonimem Lily Harley. Ojca nie znał, bo ten opuścił rodzinę krótko po narodzinach Charlesa. Chłopak miał ledwie pięć lat, kiedy po raz pierwszy wystąpił na scenie – musiał zastąpić matkę, która z niewyjaśnionych przyczyn straciła głos i nie mogła śpiewać. W 1897 roku dołączył do objazdowej trupy Eight Lancashire Lads – grupy aktorów tańczących w chodakach. Nie było to jednak zajęcie dające dochody pozwalające związać koniec z końcem, dlatego poza tym Chaplin imał się różnych dodatkowych zajęć: sprzedawał gazety, pracował w drukarni, składał zabawki, był pomocnikiem lekarza. Nigdy jednak nie przestał myśleć o aktorstwie. Kiedy tylko miał czas, zakładał swoje najlepsze ubranie i biegał na przesłuchania do agencji teatralnych. Wkrótce uśmiechnęło się do niego szczęście – zadebiutował jako goniec w produkcji o Sherlocku Holmesie. Od tamtej pory grał z trupą cyrkową Casey's Court, którą w 1908 roku zamienił na pantomimę Freda Karno. To właśnie z zespołem Karno po raz pierwszy pojawił się w Stanach Zjednoczonych, gdzie zwrócił na siebie uwagę producenta filmowego Macka Sennetta i podpisał pierwszy kontrakt, na mocy którego zarabiał 150 dolarów tygodniowo. W 1914 roku Chaplin debiutował na dużym ekranie – w filmie „Zarabiać na życie”. Krótko potem wykreował postać „Włóczęgi”, którą zaprezentował kinomanom w „Charlie jest zadowolony z siebie” (1914). W następnych latach grał w kilkunastu-kilkudziesięciu filmach rocznie, wśród których były takie, jak „Włóczęga” (1915), „Późny powrót Charliego” (1916), „Na ślizgawce” (1916), „Charlie włóczęga” (1916), „Spokojna ulica” (1917). W wieku 26 lat był supergwiazdą, zarabiającą 670 tysięcy dolarów rocznie. Tempa nie zwalniał również w następnych dekadach XX wieku, realizując takie arcydzieła, jak „Brzdąc” (1921), „Pielgrzym” (1923), „Paryżanka” (1923), „Gorączka złota” (1925), „Światła wielkiego miasta” (1931), „Dzisiejsze czasy” (1936), „Dyktator” (1940), „Światła rampy” (1952). Swój ostatni – i jedyny barwny – film, „Hrabina z Honk Kongu” z Sophią Loren i Marlonem Brando w rolach głównych, wyreżyserował w 1967 roku. Pięć lat później odebrał honorowego Oscara, a w 1975 roku brytyjska królowa Elżbieta II nadała mu tytuł szlachecki. Charles Chaplin, jeden z największych artystów w historii kinematografii, zmarł w swoim domu w Corsier-sur-Vevey w Szwajcarii. W ostatnich chwilach życia towarzyszyła mu żona Oona i siedmioro dzieci. Wkrótce po pogrzebie zdarzyło się coś, co mogło być epizodem w jednym z jego filmów – wkrótce po pogrzebie dwóch rabusiów wykradło ciało Chaplina z cmentarza niedaleko Jeziora Genewskiego. Za zwrot ciała porywacze zażądali 400 tys. dolarów. Po 11 tygodniach poszukiwań, ciało Chaplina zostało odnalezione, a złodzieje aresztowani.

Zdjęcie profilowe: MEPL / East News