Karol Bunsch

Pisarz, którego książki o Polsce Piastów oraz Rzeczypospolitej Jagiellonów rozchodziły się w drugiej połowie XX wieku w setkach tysięcy egzemplarzy, a w szkołach nierzadko traktowano je, jako uzupełnienie podręczników do historii. Karol Bunsch przyszedł na świat w rodzinie o artystycznych korzeniach – jego ojciec Alojzy Bunsch był rzeźbiarzem, a starszy brat Adam – malarzem, grafikiem i dramatopisarzem – to jego własna droga do twórczości była kręta i długa. Uczył się w Gimnazjum św. Anny w Krakowie (dzisiejsze I LO im. Bartłomieja Nowodworskiego), ale w 1915 roku, jako zaledwie 17-latek, zaciągnął się do Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego (by móc w nich służyć, dodał sobie nawet kilka lat). Został ranny podczas walk w Karpatach. W odrodzonej Polsce walczył w wojnie polsko-ukraińskiej (1918-1919) oraz w wojnie z bolszewikami (1919-1920). Służbę zakończył w stopniu porucznika na epoletach i z Krzyżem Walecznych oraz Medalem Niepodległości na piersi. Po zrzuceniu munduru poświęcił się karierze prawniczej. W 1920 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, dwa lata później obronił doktorat. Do 1926 roku pracował w sądzie w Oświęcimiu, później – w latach 1926-27 – w kancelarii notarialnej w Skalbmierzu, a następnie wstąpił w szeregi palestry krakowskiej. Od 1928 roku miał własną kancelarię, specjalizującą się w prawie cywilnym. W roku 1932 zajął stanowisko prawnika miejskiego (syndyka) krakowskiej gminy, którym był do wybuchu wojny (ponownie pełnił tę funkcję w latach 1945–1950). Po wybuchu II wojny światowej Karol Bunsch walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, później należał do Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Na przełomie 1941 i 1942 roku ujawniła się jego literacka pasja – właśnie wtedy powstały pierwsze szkice powieści historycznej o początkach państwa polskiego. Książkę – zatytułowaną „Dzikowy skarb” – ukończył i wydał zaraz po wojnie, w 1945 roku. Powieść cieszyła się tak dużym powodzeniem, że zachęciło to Bunscha do pisania następnych: „Ojciec i syn” ukazał się w 1946 roku, a „Imiennik” trzy lata później. Pisanie pochłonęło go do tego stopnia, że w roku 1952 zamknął swoją kancelarię, kończąc tym samym karierę prawniczą. Ostatecznie cykl „Powieści piastowskich” rozbudował do 15 tytułów, a całość zakończył w roku 1984. Poza tym pisarz ma w swoim dorobku również napisaną w latach 1955-1967 trylogię o Aleksandrze Wielkim, „Olimpias” (1955), „Parmenion” (1967) oraz „Aleksander” (1967). Wydał też książki, których akcja toczy się w czasach panowania dynastii Jagiellonów: „O Zawiszy Czarnym opowieść” (1958) i „Warna 1444” (1971). W roku 1971 ukazał się też tom „Myśli” ze zbiorem aforyzmów Bunscha, a 15 lat później – „Nowele zebrane”. Karol Bunsch został pochowany na krakowskim Cmentarzu Salwatorskim.

Zdjęcie profilowe: Danuta B. Łomaczewska / East News