John F. Kennedy

Był 35. prezydentem Stanów Zjednoczonych, jednym z najpopularniejszych w historii USA. Wcześniej zasiadał w Izbie Reprezentantów i Senacie amerykańskiego Kongresu. W 1963 roku wynegocjował z ZSRR Układ o zakazie prób z bronią nuklearną. John Fitzgerald Kennedy urodził się w Brookline, niewielkiej miejsowości w stanie Massachusetts w majętnej rodzinie katolickich imigrantów z Irlandii – głównie bankierów i polityków. Pomimo starań ojca, młody JFK, ucząc się w Connecticut najpierw w katolickiej szkole podstawowej dla chłopców, a później w elitarnym liceum Choate – nie przykładał się do nauki: dobre stopnie miał tylko z tych przedmiotów, które lubił, głównie z angielskiego i historii. Za to egzaminy z tych, za którymi nie przepadał – jak np. łacina – zaliczał z trudem. Co prawda dużo czytał, jednak nie były to z reguły tytuły rekomendowane przez nauczycieli. Nad ślęczenie nad zadaniami domowymi przedkładał zajęcia sportowe i kontakty towarzyskie. W 1936 roku – po semestrze na uniwersytecie Princeton – Kennedy przeniósł się do uniwersytetu Harvarda. Dopiero tam zaczął serio traktować swoją edukację.I to do tego stopnia, że jego praca dyplomowa o tym, dlaczego w 1939 roku Wielka Brytania nie była przygotowana do wojny z nazistowskimi Niemcami, została opublikowana pt. „Why England Slept” i sprzedała się w ponad 80 tys. egzemplarzy. Po studiach, jesienią 1941 roku, Kennedy zaciągnął się do marynarki wojennej i został dowódcą załogi kutra torpedowego patrolującego wody południowego Pacyfiku. W sierpniu 1943 roku, po starciu z okrętem japońskim, Kennedy został ranny, ale zdołał uratować siebie i swoich rannych podwładnych transportując ich na najbliższą wyspę. Za ten czyn został odznaczony medalem Marynarki Wojennej i Piechoty Morskiej oraz medalem „Purple Heart” przyznawanym rannym w boju. Po odbyciu służby wojskowej przez pewien czas był dziennikarzem w agencji prasowej International News Service, jednak w 1946 roku zdecydował się na rozpoczęcie kariery w polityce. Mając zaledwie 29 lat, wygrał wybory do Izby Reprezentantów i w tej niższej izbie amerykańskiego parlamentu zasiadał przez sześć lat. W 1952 roku wygrał wybory do Senatu. Pięć lat później wydał następną książkę – „Profiles in Courage” z biografiami ośmiu senatorów. Dostał za nią nagrodę Pulitzera – jedną z najważniejszych nagród w literaturze amerykańskiej. John F. Kennedy spędził w wyższej izbie amerykańskiego parlamentu osiem lat, po czym postanowił iść jeszcze wyżej. 8. listopada 1960 roku, po zwycięstwie nad kandydatem Republikanów Richardem Nixonem, został 35. prezydentem Stanów Zjednoczonych. Podczas mowy inauguracyjnej wygłosił słynne zdanie: „Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla swojego kraju”. W trakcie prezydentury co prawda popierał ruch praw obywatelskich, ale w obawie przed utratą głosów nie forsował zniesienia segregacji rasowej. Popierał amerykański program badań kosmicznych z wysłaniem człowieka na Księżyc włącznie. W polityce zagranicznej musiał m.in. stawić czoło Kryzysowi Berlińskimu w 1961 roku (związanemu z budową muru wokół zachodniej części miasta) oraz Kryzysowi Kubańskiemu z 1963 (po rozmieszczeniu na wyspie rakiet krótkiego i średniego zasięgu z głowicami atomowymi przez ZSRR). W tym samym roku udało mu się też wynegocjować Układ o zakazie prób z bronią nuklearną (Nuclear Test-Ban Treaty). 22. listopada 1963 roku, starający się o reelekcję John Fitzgerald Kennedy przyjechał do Dallas w ramach kampanii wyborczej. Zginął zastrzelony w trakcie przejazdu przez Ross Avenue w stronę Dealey Plaza na spotkanie z teksaskimi biznesmenami. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington w stanie Wirginia.

Zdjęcie profilowe: Shutterstock