Ludwik Benoit

Był wybitnym aktorem teatralnym i filmowym, nazywanym „mistrzem drugiego planu”, porównywanym do francuskiego komika Fernandela. Zagrał w kilkudziesięciu filmach i serialach telewizyjnych. Był m.in. kasiarzem o złotym sercu w komedii „Ewa chce spać”, saksofonisto-wiolonczelistą Anatolem Surmą w serialu „Przygody Marka Piegusa” i wachmistrzem Zydorem Luśnią w „Przygodach pana Michała”. Ludwik Benoit urodził się w Wołkowysku niedaleko Grodna na Białorusi. Przodkowie ojca pochodzili z Francji, rodzina matki – z okolic Łowicza. Maturę zdał w 1938 roku w łowickim Państwowym Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. W tym samym roku zaczął studia aktorskie w stołecznym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, przerwane jednak rok później przez wybuch II wojny światowej. Po wojnie uczył się gry scenicznej w Studiu Aktorskim Iwo Galla w Gdańsku, które ukończył w 1946 roku i w tym samym roku zdał eksternistyczny egzamin aktorski. Dwa lata później został absolwentem łódzkiej „Filmówki”. Na scenicznych deskach zadebiutował w październiku 1946 roku – w gdańskim Teatrze Wybrzeże wystąpił w spektaklu „Mickiewiczowskie ballady” wyreżyserowanym przez Halinę Gallową. W Gdańsku występował do roku 1948. Później grał w Teatrze Polskim w Poznaniu (1948-49), Dramatycznym we Wrocławiu (1949-1955), Dramatycznym w Szczecinie (1955-57). Od 1957 roku był związany ze scenami łódzkimi – Teatrem im. Stefana Jaracza (do 1959) i Teatrem Nowym (1959-1992). W tym ostatnim wykreował blisko 100 spośród ponad 130 swoich ról teatralnych. Poza tym grał też w spektaklach Teatru Telewizji i podkładał głos bohaterom filmów animowanych. Spośród tych drugich najsłynniejszą była rola Dominika w kreskówce „Proszę Słonia” (1978). W filmie Ludwik Benoit zadebiutował w 1950 roku drugoplanową rolą rzeźbiarza w „Warszawskiej premierze” Jana Rybkowskiego. Później grał m.in. w „Celulozie” (1953) Jerzego Kawalerowicza, „Piątce z ulicy Barskiej”(1953) Aleksandra Forda, „Pokoleniu” (1954) Andrzeja Wajdy. Trzy lata później wykreował jedną ze swoich popularniejszych ról - kasiarza o złotym sercu w komedii „Ewa chce spać” Tadeusza Chmielewskiego. Na swoim koncie Ludwik Benoit ma też role w takich obrazach, jak m.in. „Pan Anatol szuka miliona” (1958) i „Inspekcja pana Anatola” (1959) Jana Rybkowskiego, „Krzyżacy” (1960) Aleksandra Forda, „O dwóch takich, co ukradli Księżyc” (1962) Jana Batorego, „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1964). Popularność przyniosły mu role saksofonisto-wiolonczelisty Anatola Surmy w serialu „Przygody Marka Piegusa” (1966) Mieczysława Waśkowskiego i wachmistrza Luśni w „Przygodach pana Michała” (1969) Pawła Komorowskiego. Wystąpił też w trzech odcinkach „Klubu profesora Tutki” (1966-1968) Andrzej Kondratiuka. U tego ostatniego zagrał jedne ze swoich lepszych ról - w „Big Bang” (1986) oraz w „Mlecznej drodze” (1990). Ludwik Benoit zmarł w Łodzi. Został pochowany w Alei Zasłużonych na łódzkim cmentarzu komunalnym na Dołach.

Zdjęcie profilowe: Inplus / East News