Sharon Tate

Modelka i aktorka, żona Romana Polańskiego, której rozwijającą się karierę przerwało morderstwo z rąk tzw. Bandy Mansona. Sharon Tate urodziła się w Dallas w stanie Teksas w rodzinie oficera armii amerykańskiej. Po raz pierwszy z filmem zetknęła się we Włoszech, gdzie z powodu obowiązków służbowych ojca (który został przeniesiony do jednostki US Army stacjonującej na Półwyspie Apenińskim) mieszkała od początku lat 60. Tam statystowała na planach kręconych w okolicach Werony filmów: amerykańsko-włoskiej produkcji „Barabasz” (1961), oraz obrazu „Przygody młodego człowieka” (1962) z Paulem Newmanem. Karierę w Hollywood zaczynała niewielkimi rolami w serialach : „Ed, koń, który mówi” (1963), „The Beverly Hillbillies” (1963-65), „The Man from U.N.C.L.E.” (1965), oraz równie niewielkimi występami w takich filmach, jak „Amerykanizacja Emily” (1964) i „The Sandpiper” (1965). Pierwszą główną rolę – wiedźmy – dostała w filmie „Oko diabła” (1966) J. Lee Thompsona, w którym partnerowali jej David Niven i Deborah Kerr. Ale nie tylko z powodu udziału głównej roli ten obraz okazał się przełomowy w życiu aktorki. Po nagraniu scen na planie we Francji, Tate przez jakiś czas pozostała w Europie. Tam, latem 1966 roku poznała Romana Polańskiego, który pracował nad swoim czwartym filmem pełnometrażowym pt. „Nieustraszeni pogromcy wampirów” (1967). Namówiony przez producenta reżyser zaangażował młodą aktorkę do roli Sary Shagal, a na planie para związała się ze sobą. W efekcie Sharon Tate wyszła za Polańskiego w styczniu 1968 roku w londyńskiej dzielnicy Chelsea. W tym samym czasie jednak filmowa kariera aktorki toczyła się ze zmiennym szczęściem. Z mieszanymi opiniami recenzentów spotkał się jej występ w „Dolinie lalek” (1967) na podstawie bestsellerowej powieści Jacqueline Susann, w którym grała u boku Patty Duke i Susan Hayward. Obojętnie została też przyjęta nieskomplikowana rola surferki w „Don't Make Waves” (1967) z Tonym Curtisem. Ale rok później byłą gwiazdą komedii „The Wrecking Crew”, z Deanem Martinem, za którą została nominowana do Złotego Globu. Jednak zainteresowanie aktorką w mediach rosło, co w połączeniu z sukcesem filmu Polańskiego „Dziecko Rosemary” (1968) – uczyniło z pary jedną z najbardziej rozpoznawalnych w świecie filmu. Pod koniec 1968 roku Sharon Tate zaszła w ciążę, a na początku 1969 – małżonkowie zamieszkali w posiadłości przy Cielo Drive w Benedict Canyon – mieście położonym na północ od Hollywood. 9. sierpnia 1969 roku do domu Tate i Polańskiego (reżyser pracował wtedy w Anglii) wtargnęli członkowie tzw. Bandy Masona, mordując będącą w zaawansowanej ciąży Tate. Razem z nią zginęli przebywający w tym czasie w domu producent filmowy Wojciech Frykowski i jego partnerka Abigail Folger, uznany w Hollywood stylista Jay Sebring oraz przyjaciel dozorcy Steven Parent. Napastnicy zostali skazani na kary śmierci, ale w 1972 roku - po czasowym zniesieniu w Kalifornii kary śmierci – ich wyroki zostały zamienione na dożywocia. W 2019 roku – pół wieku po morderstwie Sharon Tate – do tamtych wydarzeń nawiązał Quentin Tarantino w filmie „Pewnego razu... w Hollywood” („Once Upon a Time in Hollywood”).

Zdjęcie profilowe: Christophel/East News