Barry White

Amerykański wokalista i kompozytor, zdobywca nagrody Grammy, legenda muzyki soul i rhythm and bluesa o niepowtarzalnym, niskim głosie. Barry Eugene Carter – bo tak naprawdę nazywał się przyszły gwiazdor soulu - urodził się w miasteczku Galveston w Teksasie, dorastał w południowym Los Angeles w Kalifornii. Był muzycznym samoukiem, śpiewać i grać na pianinie uczył się, naśladując artystów, których płyty miała w swojej kolekcji jego matka. Droga White'a do sławy nie była jednak ani łatwa, ani usłana różami. Jak wielu młodzieńców z ubogich dzielnic kalifornijskiej metropolii, zetknął się ze światkiem przestępczym, kiedy miał 16 lat trafił nawet do więzienia za kradzież opon. Ale po wyjściu na wolność – na początku lat 60. – zerwał z przeszłością i zdecydował się na karierę muzyczną, śpiewając w lokalnych zespołach. W 1969 roku Barry White sformował „Love Unlimited” – żeńskie trio wokalne – oraz „the Love Unlimited Orchestra”, 40-osobowy zespół akompaniujący zarówno jemu, jak i wokalistkom z „Love Unlimited”. Sam zespołem dyrygował, dla niego komponował i aranżował piosenki. To wtedy napisał takie przeboje, jak "Walkin' In The Rain With The One I Love” (1972), „I'm Gonna Love You Just A Little More Baby”, „Never, Never Gonna Give Ya Up” (obydwa z 1973), „Can't Get Enough Of Your Love, Babe” i „You're The First, The Last, My Everything” (1974), „It's Ecstasy When You Lay Down Next To Me” (1977). Dysponujący łatwo rozpoznawalnym, aksamitnym, niskim głosem, którym wyśpiewywał romantyczne teksty, White w krótkim czasie stał się ikoną soulu. W następnych dekadach udało mu się utrzymać status gwiazdy. Na początku XXI wieku jego stan zdrowia znacznie się pogorszył. Cierpiał z powodu zbyt wysokiego ciśnienia, czekał go przeszczep nerki. W maju 2003 roku doznał udaru mózgu. Zmarł nieco ponad miesiąc później w Los Angeles. Pozostawił po sobie 20 albumów studyjnych i niemal tyle samo płyt kompilacyjnych.

Zdjęcie profilowe: AP / East News