Andrzej Kaczmarek

W dniu 24.10.2020 roku pożegnaliśmy odchodzącego na wieczne odpoczywanie, Szanowanego i Kochanego Andrzeja Kaczmarka, Męża, Ojca i Dziadka, oddanego ojczyźnie Polaka, magistra inżyniera konstrukcji budowlanych, oficera Wojska Polskiego, pułkownika. Andrzej Kaczmarek urodził się 17.11.1936 roku w Ratoszynie, w rodzinie nauczycielskiej. Rodzice – Franciszek i Leokadia - byli nauczycielami w szkołach Lubelszczyzny. Ojciec brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku, a potem jako dowódca plutonu 1 Armii WP od IX 1944 do II 1945 roku przeszedł szlak bojowy przez Warszawę po Wał Pomorski, gdzie został ciężko ranny w bitwie pod Złotowem. Po wojnie, w sierpniu 1945 roku, rodzina przeniosła się do Wrocławia, gdzie rodzice kontynuowali pracę jako nauczyciele szkół średnich i wyższych. Andrzej w latach 1942-1949 uczęszczał do szkoły podstawowej, a w latach 1949-1953 – do II LO we Wrocławiu. Od 1953 do 1958 roku studiował na Politechnice Wrocławskiej, gdzie uzyskał dyplom magistra inżyniera konstrukcji budowlanych. W roku 1958, mając zaledwie 22 lata, jako zdolny konstruktor budownictwa, rozpoczął pracę zawodową. Pracował jako kierownik budowy w budownictwie cywilnym na Dolnym Śląsku, między innymi w Legnicy, Bielawie i we Wrocławiu. W 1962 roku został powołany do obowiązkowej wojskowej służby okresowej, a następnie do służby zawodowej w Łużyckiej Brygadzie Wojsk Ochrony Pogranicza w Lubaniu, gdzie w latach 1962-1969 pełnił funkcję szefa Wydziału Inwestycji i Remontów. Był odpowiedzialny za remonty i inwestycje obiektów na strażnicach WOP na długości około 350 km granicy południowo-zachodniej, w okolicach kopalni i elektrowni Turoszów. W 1969 r., już jako kapitan, został przeniesiony do służby w Zarządzie Kwaterunkowo-Budowlanym Śląskiego Okręgu Wojskowego. Zamieszkał z żoną Justyną i dwiema córeczkami – Agatą i Igą we Wrocławiu. W ciągu kolejnych dziesięcioleci służby wojskowej był odpowiedzialny za właściwe przygotowanie i zabezpieczenie higieniczno-sanitarne, zakwaterowanie i szkolenia w jednostkach Śląskiego Okręgu Wojskowego. Pod jego nadzorem rozbudowywano i modernizowano kompleksy koszarowe i szkoleniowe oraz zasoby mieszkaniowe kadry wojskowej w garnizonach – Legnica, Bolesławiec, Jelenia Góra, Kłodzko, Ząbkowice Śląskie i Strzegom; a we Wrocławiu - kompleksy szkoleniowe i koszarowe Wyższej Oficerskiej Szkoły Wojsk Lądowych, Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych, obiekty sztabowe Dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego, obiekty i tereny lotniskowe na Strachowicach oraz obiekty i instalacje sanitarne w Wojskowym Szpitalu przy ul. Weigla. Nadzorował również modernizację i rozbudowę obiektów wojskowych ośrodków sanatoryjnych i wczasowych między innymi w Kudowie Zdroju, Lądku Zdroju, Szklarskiej Porębie. Pod jego nadzorem prowadzono odbudowę i remont wojskowego Kościoła Garnizonowego we Wrocławiu, który w latach 70 uległ znacznemu zniszczeniu przez pożary. W 1981 roku został przeniesiony do służby w Wojskowym Rejonowym Zarządzie Kwaterunkowo-Budowlanym we Wrocławiu na stanowisko zastępcy szefa. W 1985 roku awansowany do stopnia pułkownika. W 1990 roku objął funkcję szefa WRZKB. Był to szczególnie trudny okres jego służby, czas wielu zmian i reorganizacji w Wojsku Polskim, a jednocześnie trudności w zaopatrzeniu w wiele rodzajów materiałów i urządzeń budowlanych. Po zakończeniu wojskowej służby zawodowej, w latach 1996 – 1999 pracował na stanowisku starszego specjalisty w Biurze Inspekcyjno-Kontrolnym Państwowego Nadzoru Budowlanego. Był aktywnym członkiem i działaczem Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. W Kole Seniorów tego Związku wielokrotnie organizował wyjazdowe sesje naukowe i towarzyskie spotkania turystyczno-krajoznawcze. Był również członkiem i aktywnym działaczem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego oraz Naczelnej Organizacji Technicznej. Za swą działalność zawodową i oddaną służbę wojskową, obok awansów służbowych został nagrodzony wysokimi odznaczeniami państwowymi i zawodowymi. Najważniejsze z nich to: - Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, - Złoty Krzyż Zasługi dla Obronności Kraju, - Srebrny Krzyż Zasługi za Ochronę Granic, - Krzyż Zasługi dla Pożarnictwa. Oraz medale: Za Zasługi dla Wrocławia, Za Zasługi dla Budownictwa Dolnego Śląska, Za Zasługi dla Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, Srebrna Odznaka Odbudowy Warszawy. Andrzej był oddanym mężem, ojcem i dziadkiem. Od 1960 roku pozostawał w związku małżeńskim z Justyną - również inżynierem konstrukcji budowlanych, pedagogiem wrocławskich szkół budowlanych. Wspólnie wychowali dwie wspaniałe córki – Agatę i Igę, które pracują jako lekarki, doczekali również trzech udanych wnuków - Szymona, Wiktora i Filipa oraz jednej wnuczki Łucji. Kochany Mężu, Tatusiu i Dziadku, dziękujemy Ci za wszystko; zdajemy sobie sprawę, że zawdzięczamy Ci o wiele więcej, niż nam się wydaje. Będzie nam Ciebie bardzo brakować, ale wiemy, że się kiedyś spotkamy.