Przedstawiciel pokolenia Nowej Fali, wieloletni redaktor „Zeszytów Literackich", tłumacz, nauczyciel akademicki, laureat wielu prestiżowych nagród literackich, eseista, ale przede wszystkim wybitny poeta. Adam Zagajewski urodził się we Lwowie, w ramach repatriacji wraz z rodziną trafił po wojnie do Gliwic. Tam ukończył liceum. Studiował w Krakowie; psychologię i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W Krakowie, który stał się z czasem jego ukochanym miastem, współtworzył na przełomie lat 60. i 70. grupę poetycką „Teraz”. W jej skład weszli: Julian Kornhauser, Stanisław Stabro, Jerzy Kronhold, Jerzy Piątkowski i Wit Jaworski. Poeta wraz ze Stanisławem Barańczakiem, Julianem Kornhauserem i Witem Jaworskim redagował czasopismo „Student”. Był wykładowcą filozofii na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Opublikował kilkanaście tomów wierszy, począwszy od debiutanckiego „Komunikatu” (1972), przez tak znane tomy jak m.in.: „Sklepy mięsne”, „List. Oda do wielości”, „Jechać do Lwowa”, „Płótno”, „Ziemia ognista”, „Pragnienie”, „Powrót”, „Anteny”, „Niewidzialna ręka”, „Asymetria”, aż po ostatni, wydany w 2019 r. - „Prawdziwe życie”. Próbował swoich sił także jako prozaik („Ciepło, zimno”, „Słuch absolutny”, „Cienka kreska”), jego prawdziwymi żywiołami były jednak poezja i esej. W 1974 r. wraz z Julianem Kornhauserem ogłosił książkę stanowiącą manifest estetyczny i ideowy „Świat nie przedstawiony”. Potem ukazywały się kolejne jego głośne książki eseistyczne: „Drugi oddech”, „Solidarność i samotność”, „Dwa miasta”, „W cudzym pięknie”, „Obrona żarliwości”, „Poeta rozmawia z filozofem”, „Lekka przesada”, „Poezja dla początkujących”, ostatnio „Substancja nieuporządkowana”. Adam Zagajewski nie bał się i nie stronił od zabierania krytycznego głosu w debacie publicznej. W latach 70. poeta aktywnie włączył się w działalność opozycji demokratycznej. Gdy w 1975 r. podpisał List 59, którego sygnatariusze protestowali przeciw wpisaniu do Konstytucji PRL kierowniczej roli PZPR i sojuszu z ZSRR, ówcześni partyjni decydenci objęli Adama Zagajewskiego cenzurą. Od 1982 r. Adam Zagajewski przebywał na emigracji, mieszkał w Paryżu, publikował w „Kulturze”, współtworzył „Zeszyty Literackie”. Do Krakowa wrócił na stałe w 2002 r. Jego poezja stała się bardzo popularna w Stanach Zjednoczonych po publikacji wiersza „Spróbuj opiewać okaleczony świat” w tłumaczeniu Claire Cavanagh na łamach „New Yorkera” po nowojorskich zamachach z 11 września 2001 r. Prowadził zajęcia z creative writing na uniwersytetach w Houston i w Chicago, ale także na Uniwersytecie Jagiellońskim opowiadał o poezji studentom Studium Literacko-Artystycznego. Zagajewski jako jeden z nielicznych poetów w Polsce szybko i stanowczo zajmował stanowisko w obliczu wzbierającej fali ksenofobii i politycznej demagogii, która swój szczyt osiągnęła wraz z ponownym objęciem przez PiS władzy w 2015 r. Do wszystkich nagród, tytułów i wyróżnień, jakie otrzymał w ciągu całego życia, brakowało jedynie Literackiej Nagrody Nobla. Jego nazwisko co roku pojawiało się wśród kandydatów do tej nagrody. W 2013 r. przyznano mu chińską nagrodę literacką Zhongkun, potocznie zwaną chińskim Noblem. Był też laureatem takich wyróżnień, jak m.in.: Międzynarodowa Nagroda Neustadt w dziedzinie literatury (2004), Nagroda Heinricha Manna (2015), Griffin Prize (2016) i Nagroda Księżnej Asturii (2017). Był kilkukrotnym finalistą nagrody Nike. Został odznaczony złotym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” i Orderem Legii Honorowej. „Odejście Adama Zagajewskiego okrywa żałobą polską literaturę. Po odejściu gigantów polskiej poezji – Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza, Wisławy Szymborskiej i Stanisława Barańczaka – śmierć Adama Zagajewskiego jest stratą tak bolesną, że nic nie może zastąpić tej dziury polskiej duchowości, która powstanie po jego odejściu” – napisał Adam Michnik.