Witold Trzeciakowski

Był jednym z najwybitniejszych polskich ekonomistów, senatorem I kadencji, ministrem w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W Powstaniu Warszawskim 17-letni podchorąży AK, jako jeden z ostatnich żołnierzy opuszczał kanałami Starówkę, osłaniając odwrót. Ciężko ranny w rękę, stracił szansę na wymarzoną karierę pianisty. Po wojnie odziedziczył Fabrykę Wyrobów Metalowych w Szydłowcu. Władze komunistyczne znacjonalizowały ją i wtrąciły go do więzienia na kilka miesięcy. Po ukończeniu warszawskiej SGPiS (dziś SGH), rocznik 1951, Trzeciakowski wyjechał do USA na stypendia na Harvard i Uniwersytet Columbia. Studiował tam nowatorską wtedy teorię modelowania matematycznego procesów ekonomicznych. Po powrocie współtworzył Instytut Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego, a w latach 80. - Instytut Nauk Ekonomicznych PAN, siedlisko opozycyjnie nastawionych ekonomistów. Po Październiku '56 należał do Komitetu Pomocy Repatriantom ze Wschodu. Po Sierpniu '80 został jednym z głównych doradców „Solidarności”. W latach 80. wszedł do Społecznej Rady Gospodarki Narodowej i Prymasowskiej Rady Społecznej. Był odpowiedzialny za sprawy gospodarcze przy Okrągłym Stole. W 1989 roku profesor Trzeciakowski został ministrem bez teki w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, przewodniczył Radzie Ekonomicznej rządu. Negocjował redukcję zadłużenia zagranicznego Polski. Rzadko docenia się jego rolę, a był to sukces - dług zmniejszono o połowę. W ostatnich latach życia choroba wyłączyła Trzeciakowskiego z życia publicznego.

Zdjęcie profilowe: Piotr Wójcik / Agencja Gazeta