Daniela Bobrowska

Najdroższa moja Mamusiu, Byłaś ideałem. Wzorem delikatności i taktu wobec ludzi. Z Twoich ust nigdy nie padła obelga. Twoja niezwykła pracowitość i rzetelność stworzyła fundament dla Twojej pozycji zawodowej, byłaś doceniana i ludzie chcieli z Tobą pracować. Ale najważniejszy był dla Ciebie Dom, a w nim my. Poświęcałaś mi cały swój czas, byłaś przy mnie zawsze, moja przyjaciółka i powierniczka. Potem bezgraniczną troską i uczuciem otoczyłaś swoją wnuczkę. Byliście oboje z Tatą cudownymi Rodzicami, z Wami, dzięki Wam wszystko było możliwe a świat- niestraszny. Dawaliście mi tyle bezinteresownej miłości i ciepła, bym jak najdłużej mogła czuć w sobie dziecko. Stworzyliście z Tatą niepowtarzalny a wzorowy duet kochających się i wsłuchanych w siebie ludzi. Pięknych ludzi. Nierozłączni, zawsze pod rękę, w słońcu czy w deszcz. Pod koniec drogi, która tak nagle, niespodziewanie i okrutnie zaczęła się dla Was kończyć, również byliście razem. A Ty, Kochana moja Mamusiu chyba nie mogłaś sobie wyobrazić dalszego istnienia bez Taty. Więc teraz jesteście znowu ze sobą, tym razem na wieki, bo śmierć Was nie rozdzieliła, ona Was połączyła. Ciągle czuję Waszą obecność, słyszę Wasze głosy; i tak będzie już zawsze. Śpijcie spokojnie, Rodzice moi najukochańsi.