Zygmunt Kęstowicz

Wcielał się w bohaterów szekspirowskich i molierowskich, występował w filmach i serialach. Ale zapamiętany został głównie, jako właściciel sympatycznego psa Pankracego oraz gość smoka Telesfora. Zygmunt Kęstowicz pochodził z Kresów Wschodnich – urodził się w Szakach koło Kowna na Litwie, dzieciństwo spędził w Postawach na Białorusi, gdzie jego rodzice prowadzili aptekę. Maturę zdał w Wilnie i na tamtejszym uniwersytecie chciał studiować prawo. Plany te przekreślił wybuch II wojny światowej. Ale to właśnie w Wilnie Zygmunt Kęstowicz po raz pierwszy stanął na teatralnej scenie: od 1940 roku przez pięć lat grał w Teatrze Komedii Lutnia. Początkowo, jako statysta, później dostawał coraz większe role. Krótko po wojnie znalazł się w Białymstoku, dostał tam angaż do Teatru Miejskiego. W 1946 roku został aktorem zawodowym – zdał wtedy egzamin eksternistyczny. Później grał w teatrach krakowskich: Kameralnym T.U.R. (1947–1948) i Dramatycznym (1948–1950), oraz warszawskich: Polskim (1950–1952, 1960–1962 i 1965–1966), Narodowym (1952–1956), Ludowym (1952–1957), Komedia (1957–1960), Klasycznym (1962–1965), Dramatycznym (1966–1985) oraz Ochoty (1985–1990). W sumie w swoim dorobku artystycznym miał ponad 200 ról teatralnych. Zagrał w ponad trzydziestu filmach pełnometrażowych. Na kinowym ekranie zadebiutował w 1953 roku w utrzymanym w obowiązującej wtedy poetyce realizmu socjalistycznego dramacie sensacyjnym Stanisława Urbanowicza „Pościg”. Trzy lata później zagrał główną rolę – Knyszyna – w rozrachunkowym „Cieniu” (1956) Jerzego Kawalerowicza. Pełnię swoich możliwości akorskich pokazał w „Bazie ludzi umarłych” (1958) Czesława Petelskiego. Do jego udanych kreacji należy też rola w komedii „Dwa żebra Adama" (1964) Janusza Morgensterna i „Bez znieczulenia” (1978) Andrzeja Wajdy. Występował też w „Czterech pancernych i psie”, „Czarnych chmurach”, „Stawce większej niż życie”. Jednak niezależnie od tego, w ilu teatralnych i filmowych wcieleniach by się nie pojawił, i jak dobrze by w nich wypadł, Zygmunt Kęstowicz zapamiętany został głównie z telewizyjnych programów dla dzieci. Najpierw przez kilka lat był gościem dwóch sympatycznych smoków Telesfora i Teodora w „Porze na Telesfora”. Później, od marca 1978 roku przez całą dekadę, był właścicielem uroczego psiaka Pankracego. Śmiał się nawet, że kiedy nadawano powtórki „Stawki większej niż życie”, w której zagrał gestapowca Ohlera (jednego z czterech Niemców, ukrywających się pod pseudonimem gruppenfuehrer WOLF) ludzie na ulicy zaczepiali go z pretensjami, że „pan od Pankracego” mógł grać tak negatywną postać. Ale zawsze ze wzruszeniem wspominał swoich lalkowych przyjaciół. Kęstowicz przez ponad 40 lat występował też w najdłuższym radiowym serialu „W Jezioranach”, gdzie kreował postać jednego z bohaterów - Stefana Jabłońskiego. A w ostatniej dekadzie życia wcielał się w postać seniora rodu Lubiczów w telewizyjnym serialu „Klan”. Poza sceną i planem filmowym Zygmunt Kęstowicz był aktywnym działaczem Towarzystwa Przyjaciół Dzieci.A w 1987 roku założył fundację Dać Szansę działającą na rzecz dzieci upośledzonych. Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany, m.in. w 1995 roku za rolę w słuchowisku „W Jezioranach” marszałkowie Sejmu i Senatu uhonorowali go Orderem Wdzięczności Społecznej. Zygmunt Kęstowicz był też kawalerem Orderu Uśmiechu.

Zdjęcie profilowe: Krzysztof Wojda / Reporter