Zenobiusz Dmowski
Wspomnienie
Życzliwy ludziom, lubiany za poczucie humoru i ceniony za zaangażowanie - tak koleżanki i koledzy z Uniwersytetu Przyrodniczego opisują profesora Zenobiusza Dmowskiego. - Chętnie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem nie tylko z zakresu zagadnień, którymi się zajmował zawodowo – mówi prof. Kazimierz Chmura z Instytutu Architektury Krajobrazu na Uniwersytecie Przyrodniczym. - W kontaktach z innymi pracownikami był osobą obdarzoną nietuzinkowym poczuciem humoru. Zawsze uśmiechnięty i serdeczny dla bliźniego. Zenobiusz Dmowski urodził się w Suchożebrach. Studia w Wyższej Szkole Rolniczej skończył w 1968 roku, a pracę magisterską napisał w Katedrze Gleboznawstwa. Potem odbył roczny staż w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin, a studia doktoranckie ukończył pracą „Wpływ nawożenia mineralnego i ilości wysiewu na plony soi w uprawie na nasiona i zieloną masę w siewie współrzędnym z kukurydzą” pod kierunkiem prof. Zofii Jasińskiej. Stopień naukowy doktora nauk rolniczych uzyskał w 1976 roku, a habilitację obronił w 1993 roku – jego praca dotyczyła wpływu rejonu uprawy, gleby i agrotechniki na plonowanie żyta i pszenicy. Profesorem tytularnym został w 2003 roku. W roku 2000 został kierownikiem Zakładu Nawadniania Roślin na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, a następnie kierował Zakładem Ekologii i Ochrony Środowiska i Zakładem Ekologii, Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej Gleb i Roślin. - Zdobył nie tylko duże doświadczenie w realizowaniu tematów badawczych, ale dał się też poznać jako świetny organizator badań zespołowych. Początkowo w swojej pracy naukowej zajmował się cechami jakościowymi i morfologicznymi roślin pastewnych mających znaczenie dla procesów suszenia - mówi prof. Chmura. Prof. Dmowski zajmował się m.in. tym, jak - w zależności od poziomu nawodnienia - różne rośliny pobierają składniki pokarmowe z nawozów. Badał też wpływ dodatkowego deszczowienia i deficytów wody na jakość plonów roślin uprawnych, np. ziemniaków i buraków. Interesował się tzw. rolnictwem integrowanym, które pozwala zmniejszyć nakłady w produkcji. Opracował m.in. wskaźniki spadku plonów spowodowane niedoborem i nadmiarem opadów, wzrostu plonów pod wpływem różnej ilości opadów i nawadniania oraz efektywności wody i nawozów w uprawie roślin pastewnych. We współpracy z akademiami rolniczymi zorganizował krajowy bank danych doświadczeń agrotechnicznych i opracował wskaźniki plonowania podstawowych roślin uprawnych w zależności od rejonu, gleby i agrotechniki. Jego dorobek obejmuje blisko 150 publikacji, z czego 75 to oryginalne prace twórcze. Jako dydaktyk prowadził zajęcia ze studentami na wydziale melioracji inżynierii środowiska, a za działalność naukowo-badawczą był wyróżniony jedną nagrodą zespołową ministra oraz 14 zespołowymi i indywidualnymi nagrodami rektora. Był też członkiem Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych i to od początku jego powstania w 1983 roku, oraz Komisji Nauk Rolniczych PAN Oddziału Wrocławskiego. Po przejściu na emeryturę bez reszty poświęcił się swoim wnukom i pasji do ogrodnictwa i historii. Zmarł w wieku 78 lat.