George Shultz

Był szefem amerykańskiej dyplomacji za czasów Reagana – w latach 1982-89, stając się politykiem najdłużej pełniącym tę funkcję po II wojnie światowej. W ciągu tych prawie siedmiu lat mierzył się m.in. z wojną w Libanie, negocjacjami z Chińską Republiką Ludową i rządem Tajwanu, oraz zimnowojennymi napięciami ze Związkiem Radzieckim. Był zwolennikiem negocjacji. Urodził się i wychował w Nowym Jorku. W 1942 roku ukończył studia na Uniwersytecie Princeton. W czasie II wojny światowej służył w marynarce wojennej na Pacyfiku. W 1949 roku obronił doktorat w Massachusetts Institute of Technology. Z MIT – w roli nauczyciela akademickiego - związany był do 1968 roku. W tym samym czasie wykładał też na University of Chicago. Po raz pierwszy w strukturach administracji rządowej pojawił się w 1969 roku, kiedy prezydent Richard Nixon powołał go na stanowisko szefa departamentu pracy. Później był też szefem resortu finansów. Pracował dla trzech republikańskich prezydentów: Dwighta Eisenhowera, Richarda Nixona i Ronalda Reagana. W administracji tego ostatniego wynegocjował z ZSRR przełomowy traktat o całkowitej likwidacji pocisków rakietowych średniego zasięgu. „Shultz spędził większość lat 80., próbując poprawić stosunki ze Związkiem Radzieckim i wytyczyć pokojowy kurs na Bliskim Wschodzie” – napisał brytyjski dziennik „The Guardian” w nocie pożegnalnej. "Zostanie zapamiętany, jako jeden z najbardziej wpływowych sekretarzy stanu w naszej historii, był – obok prezydenta Reagana – kluczowym graczem, który zmienił bieg historii, używając dyplomatycznych narzędzi do zakończenia zimnej wojny" – tak wspomniał Shultza Instytut Hoovera. Od czasu przejścia na emeryturę raczej trzymał się z dala od polityki, chociaż przekonywał, że trzeba poświęcić więcej uwagi sprawom klimatu. George Shultz zmarł w swoim domu na terenie kampusu Uniwersytetu Stanforda, gdzie w drugiej połowie lat 70. wykładał zarządzanie i politykę publiczną.

Zdjęcie profilowe: Nick Ut/AP