Wojciech Borowik

Prezes Stowarzyszenia Wolnego Słowa, w latach 70. I 80. był działaczem opozycji demokratycznej. Z wykształcenia prawnik – dyplom na wydziale prawa i administracji Uniwersytetu Warszawskiego obronił w 1979 roku. W antypeerelowskiej opozycji działał jeszcze w czasie studiów - współpracował z Komitetem Obrony Robotników, a po 1980 roku wstąpił do „Solidarności” i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Z tego powodu w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku został zatrzymany i internowany na Białołęce. Zwolniony siedem miesięcy później po ogłoszeniu amnestii dla więźniów politycznych. Z polityki jednak się nie wycofał: współpracował z niezależną od komunistów prasą, a w 1989 roku został zastępcą dyrektora biura Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Na początku lat 90. Działał w Ruchu Obywatelskim Akcja Demokratyczna i Ruchu Demokratyczno-Społecznym, był też sekretarzem koła parlamentarnego Solidarności Pracy. W czerwcu 1992 roku znalazł się w gronie założycieli socjaldemokratycznej Unii Pracy. Rok później, startując z listy tej partii, dostał się do Sejmu RP. W latach 2002-2004 był wiceprezesem Głównego Urzędu Statystycznego. W 2007 kierował pracami zespołu planującego stworzyć w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki Muzeum Komunizmu. Od 2008 r. kierował działaniami Stowarzyszenia Wolnego Słowa, niezależnej organizacji skupiającej m.in. byłych opozycjonistów – autorów podziemnych wydawnictw w schyłkowym okresie PRL. W 2008 roku Wojciech Borowik dostał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Siedem lat później - Krzyż Wolności i Solidarności. W połowie grudnia 2020 zakaził się koronawirusem. "Z dnia na dzień, z godziny na godzinę straciłem możliwość ruszenia ręką czy nogą. Utrzymanie telefonu w dłoni choć przez moment to istny cud. Walka o tlen niesłychanie wyczerpująca i stresująca" - tak Wojciech Borowik opisywał chorobę na swoim facebookowym profilu. Niestety, koronawirus okazał się siliejszy.

Zdjęcie profilowe: Stefan Maszewski / Reporter