Marcello Mastroianni

Marcello Mastroianni, choć był aktorem niezwykle wszechstronnym, zasłynął przede wszystkim, jako jeden z najwspanialszych amantów w historii kina. - Być może był największym europejskim aktorem powojennego półwiecza - powiedział o nim francuski producent Daniel Toscan du Plantier. Przyszły gwiazdor filmowy urodził się w Fontana Liri, na południe od Rzymu, w biednej wiejskiej rodzinie. Wojnę spędził w niemieckim obozie pracy. Potem trafił do Rzymu. Chciał być architektem, w 1943 roku obronił dyplom geometry i technika budowlanego w Instituto Carlo Gella. Później studiował na wydziale ekonomii i handlu uniwersytetu rzymskiego, ale cały czas marzył o grze na scenie i przed kamerą. Karierę aktorską zaczynał w teatrze, dla którego odkrył go Luchino Visconti. Na scenie grał w „Tramwaju zwanym pożądaniem” i w „Śmierci komiwojażera”. Był skromny i dowcipny. Lubił spędzać czas siedząc nad talerzem spaghetti i butelką wina. Wprost legendarne było jego powodzenie u kobiet. W kinie debiutował w roku 1947. Zagrał w ponad 120 filmach, m.in. u najsłynniejszych włoskich reżyserów: Luchino Viscontiego („Obcy”, „Białe noce”), Michelangelo Antonioniego (pisarz w „Nocy”), Vittorio de Siki („Małżeństwo po włosku”), Marco Ferreriego („Wielkie żarcie”), Pietro Germiego (sycylijski baron pragnący zamordować żonę w „Rozwodzie po włosku”), Mario Bologniniego („Piękny Antonio”), Carlo Lizzaniego („Ulica biednych kochanków”), braci Tavianich („Allonsanfan”) i Giuseppe Tornatorego („Wszyscy mają się dobrze”). Marcello Mastroianni nigdy nie zdobył Oscara, choć dostał nominację za rolę homoseksualisty w „Szczególnym dniu” (1977) Ettore Scoli. Zdobył za to dwie nagrody aktorskie w Cannes („Dramat zazdrości” Scoli z 1970 r. i „Oczy czarne” Nikity Michałkowa z 1987 r.) oraz honorowego Feliksa (1988). 12 razy partnerował na ekranie Sophii Loren. Najsilniej związany był jednak z Federico Fellinim. Uważał się za plastelinę „genialnie urobioną” przez tego reżysera. Poznała ich Giulietta Masina, żona Felliniego, występująca wcześniej z Mastroiannim w teatrze. Fellini uwielbiał Mastroianniego, bo ten nigdy nie chciał czytać scenariusza, wysłuchiwał tylko jego uwag na temat roli i grał jak natchniony. Był goniącym za sensacjami dziennikarzem w „Słodkim życiu” (1960), przeżywającym kryzys twórczy reżyserem w „Osiem i pół” (1963), zafascynowanym kobietami Snaporazem w „Mieście kobiet” (1979), sędziwym tancerzem w „Ginger i Fred” (1985) i samym sobą w „Wywiadzie” (1987). Fellini, mimo próśb aktora, nie zaangażował go do tytułowej roli w „Casanovie”. Tego słynnego kochanka, na dodatek podstarzałego, Mastroianni zagrał fenomenalnie dopiero w „Nocy w Varennes” (1982) Scoli. Pod koniec lat 80. Mastroianni był w Warszawie, by promować „Oczy czarne”. Później mogliśmy go oglądać w „Pret-a-porter” (1995) Roberta Altmana oraz w „Po tamtej stronie chmur” (1995) Michelangelo Antonioniego i Wima Wendersa. Marcello Mastroianni zmarł w swym paryskim mieszkaniu. Miał raka trzustki. Przy odchodzącym była jego dawna towarzyszka życia Catherine Deneuve, ich 24-letnia córka Chiara oraz francuski aktor Michel Piccoli.

Zdjęcie profilowe: Mary Evans / East News