John Lennon

Był gitarzystą, wokalistą, autorem tekstów, ale przede wszystkim – jednym z Beatlesów. Tak, jak reszta zespołu – Paul McCartney, George Harrison i Ringo Starr – pochodził z Liverpoolu. Wychowywany był głównie przez matkę, a po jej rozstaniu z ojcem chłopaka, również przez ciotkę. Uczył się najpierw w szkole podstawowej w Dovedale, później w gimnazjum Quarry Bank Grammar. Chociaż był – jak raportowali nauczyciele – bystrym i inteligentnym uczniem, do nauki się nie przykładał. Muzyką miał się zafascynować, kiedy w połowie lat 50. usłyszał nagrania Elvisa Presleya. Szybko został liderem składającego się z uczniów gimnazjum zespołu The Quarrymen. To tam poznał najpierw Paula McCartneya a później George’a Harrisona. Kiedy pod koniec 1960 roku grupa zmieniła nazwę na The Beatles, a wkrótce potem w jej składzie znalazł się Ringo Starr, rozpoczął się jeden z najważniejszych epizodów w historii kultury popularnej. John Lennon komponował piosenki Beatlesów wspólnie z McCartneyem, ale to właśnie on był liderem, motorem poczynań całej grupy, także motorem ciągłych artystycznych przemian, dzięki którym niemal każdy nowy album Beatlesów był zaskoczeniem. Szczyt popularności zespołu przypadł na połowę lat 60.: występy w Stanach Zjednoczonych, światowe tournee, utwory na pierwszych miejscach list przebojów (17 „numerów jeden” na angielskiej liście przebojów i 20 w USA). Zespół nagrał wtedy takie płytowe dziełka, jak „Help!” (1965), „Revolver” (1966), „Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (1967), „Magical Mystery Tour” (1967), a chwilę później – „Yellow Submarine” i „Abbey Road” (1969) oraz „Let It Be” (1970). To, co robiła i jak grała czwórka z Liverpoolu z Lenonem na czele miało wpływ nie tylko na muzykę rozrywkową i całą kulturę popularną, ale też na media, świadomość społeczną oraz styl życia w II połowie XX wieku. Doceniła to królowa Elżbieta II, wręczając Beatlesom Order Imperium Brytyjskiego (Lennon później go zwrócił w proteście przeciwko „brytyjskiej ingerencji w konflikt między Nigerią a Biafrą, wspieraniu Ameryki w wojnie z Wietnamem oraz temu, że piosenka „Cold Turkey” słabo radziła sobie na liście przebojów”). Niestety, narastający konflikt silnych osobowości – zwłaszcza Lennona i McCartneya – w 1970 roku ostatecznie zakończył działalność najsłynniejszego zespołu rockowego. Rok później John Lennon wyjechał z Wielkiej Brytanii i z żoną Yoko Ono – pochodzącą z Japonii artystką awangardową - zamieszkał w Stanach Zjednoczonych. Nagrał 11 solowych płyt studyjnych, na których znalazły się takie utwory, jak „Give Peace a Chance”, „Imagine”, „Woman”, „Stand by Me”. 8 grudnia 1980 roku Lennon i Ono - w swoim apartamencie w sąsiadującym z nowojorskim Central Parkiem budynku Dakota - gościli słynną fotografkę Annie Leibovitz. W ramach okładkowej sesji dla magazynu „Rolling Stone” Leibovitz zrobiła im m.in. podwójny portret z leżącą w ciemnym ubraniu Yoko i wtulonym w nią nagim Lennonem. Po sesji małżonkowie pojechali do studia dopracować nową piosenkę. Zanim wsiedli do samochodu, Lennon zatrzymał się, by na prośbę fana podpisać wydany niedawno album „Double Fantasy”. Kilka godzin później po skończonej pracy para zajechała pod Dakotę, bo Lennon chciał przed kolacją powiedzieć dobranoc synkowi Seanowi. Ten sam fan, który brał od niego autograf, zamordował wtedy swojego idola kilkoma strzałami w plecy. W 1994 roku John Lennon został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Osiem lat później Liverpool uczcił pamięć muzyka, nazywając jego imieniem lotnisko, a w plebiscycie BBC na „100 najważniejszych Brytyjczyków wszech czasów” John Lennon znalazł się w pierwszej dziesiątce zestawienia, ramię w ramię z takimi postaciami, jak m.in. Winston Churchill, Oliver Cromwell, Charles Darwin, królowa Elżbieta I, Horatio Nelson, Isaac Newton i William Shakespeare.

Zdjęcie profilowe: Rex/East News