Wiktor Zin

Tysiące Polaków pamięta go, jak w programie telewizyjnym „Piórkiem i węglem” na żywo rysował i opowiadał barwnie o architekturze. - No i jeszcze to zaciąganie, ten wschodni akcent - wspominał jego współpracownik, rzeźbiarz Czesław Dźwigaj. - Pół Polski go naśladowało, nawet do skeczu kabaretowego trafił. My, jego studenci, też próbowaliśmy tak mówić. Wiktor Zin urodził się w Hrubieszowie. Był absolwentem architektury w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1952 roku doktoryzował się, siedem lat później uzyskał habilitację. W 1967 roku otrzymał tytuł profesora uczelnianego, a w roku 1979 został profesorem zwyczajnym. Pracę akademicką zaczął w swojej Alma Mater – do 1949 roku był tam asystentem i adiunktem. Potem przeniósł się do Politechniki Krakowskiej. Tam od 1962 roku był dyrektorem Instytutu Historii Architektury i Konserwacji Zabytków, a w latach 1962–1967 - również dziekanem wydziału architektury. Poza pracą naukową, Wiktor Zin piastował też stanowiska urzędnicze: był m.in. głównym architektem Krakowa (w latach 1958–64), kierownikiem badań Staromiejskiego Zespołu Krakowa (1960–1975), generalnym konserwatorem zabytków (1977–1981), przewodniczącym Międzyresortowej Komisji ds. Rewaloryzacji Zabytkowych Zespołów Miejskich (1978–1983), prezesem Towarzystwa Opieki nad Zabytkami (1975–1983) Od 1963 roku prowadził autorski program telewizyjny "Piórkiem i węglem", w którym rysował i opowiadał o architekturze. Cykl był obecny na antenie przez 30 lat. Na potrzeby swojej audycji, Wiktor Zin wykonał przed kamerą ponad 30 tys. rysunków. Ale Wiktor Zin był też autorem wielu projektów architektonicznych i konserwatorskich, m.in. odtworzenia piwnic w wieży ratuszowej w Krakowie, przebudowy organów w kaplicy na Jasnej Górze, ale także scenografii operowych i teatralnych m.in. do „Strasznego dworu” w Operach Wrocławskiej i Bałtyckiej), „Hrabiny” (w Operze Bałtyckiej), „Otella” (w Teatrze Wielkim w Łodzi), „Dam i Huzarów” (w Teatrze Wielkim w Warszawie). Napisał kilka książek, m.in. „Piękno nie dostrzegane” (1970), „Piękno potężne” (1972), „Piękno utracone” (1974), „Opowieści o polskich kapliczkach. Piórkiem i węglem” (2004). W styczniu 1998 roku Politechnika Krakowska przyznała mu tytuł doktora honoris causa.

Zdjęcie profilowe: Grzegorz Celejewski / Agencja Gazeta