Michel Piccoli

Michel Piccoli, był mistrzem kina mieszczańskiego. Aktorów takich jak on, Francuzi nazywają pomnikowymi. Sławę przyniosła mu „Pogarda” (1963) Jeana-Luca Godarda, gdzie zagrał pisarza zatrudnionego do napisania scenariusza o Odyseuszu dla Fritza Langa, co doprowadza do ruiny jego małżeństwo z piękną Camille (Brigitte Bardot). W „Okruchach życia” (1970) Claude’a Sauteta był architektem, który ginąc w wypadku samochodowym, wspomina życie w trójkącie: z kochanką (Schneider) i żoną (Lea Massari). W „Wielkim żarciu” (1973) Marca Ferreriego znalazł się w czwórce przyjaciół, którzy postanawiają „zajeść się na śmierć”. Satyrą na współczesną konsumpcję okazał się także „Dyskretny urok burżuazji” (1972) Luisa Buñuela, w którym bohaterom wciąż coś przeszkadza w spożyciu posiłku. Był synem skrzypka i pianistki. Z powodu rozjazdów rodziców dzieciństwo spędził na pensji. Tamże, grając w spektaklu na koniec roku szkolnego, zrozumiał, że aktorstwo pozwoli mu przewalczyć nieśmiałość i dotkliwą samotność. Nagrodę w Cannes przyniosła mu rola sędziego opiekującego się starszą siostrą (Anouk Aimée), mającą problemy psychiczne w „Skoku w pustkę” (1980) Marca Bellocchia. Srebrnego Niedźwiedzia w Berlinie dała mu rola szefa firmy reklamowej, który podporządkowuje sobie swego asystenta (Gérard Lanvin), co doprowadza do buntu żonę tego drugiego (Nathalie Baye), w „Dziwnej sprawie” (1981) Pierre’a Graniera-Deferre’a. Ale Francuzi zachwycili się nim już w roku 1965, gdy w telewizyjnym spektaklu Marcela Bluwala zagrał Don Juana. Pracował u największych francuskiego kina – u Jeana Renoira („French Cancan”), Costy-Gavrasa („Przedział morderców”), Alaina Resnais („Wojna się skończyła”), Jacques'a Demy („Panienki z Rochefort”), Louisa Malle’a („Atlantic City”), Leosa Xaraxa („Zła krew”) i Jacques'a Rivette’a („Piękna złośnica”). Wystąpił nawet u Alfreda Hitchcocka – w szpiegowskim „Topazie” (1969). W teatrze „zaliczył” całą klasykę, włącznie z królem Lirem. Miał silne związki z Polską: w „Szpiegu, wróć” (1982) Yves'a Boisseta partnerował Krystynie Jandzie, z Wojciech Pszoniakiem i Danielem Olbrychskim pojawił się w oscarowej „Przekątnej gońca” (1984) Richarda Dembo, a w „Habemus papam” (2011) Nanniego Morettiego u boku Jerzego Stuhra był kardynałem, który wpada w popłoch, gdy wybierają go na papieża. Gdy wziął się za reżyserię, w Warszawie nakręcił „Czarną plażę” (2001) z Jerzym Radziwiłowiczem.

Zdjęcie profilowe: AP/East News