Bernard Ładysz

Występował na całym świecie, partnerował Marii Callas, przez kilkadziesiąt lat był czołowym basem Opery Warszawskiej. Bernard Ładysz urodził się w Wilnie. Walczył w kampanii wrześniowej, a po kapitulacji wstąpił do AK. Za udział w akcji "Burza" został zesłany w głąb Rosji. Do Polski wrócił w 1946 r. - na studia w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Śpiewu uczył się jeszcze w czasie wojny, w Wilnie. W Warszawie najpierw został członkiem Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, a w 1950 r., dołączył do zespołu Opery Warszawskiej jako bas. Widzowie doceniali nie tylko jego głos, ale również zdolności aktorskie. Na świecie zasłynął najpierw w 1956 r., wygrywając konkurs śpiewaczy w Vercelli. Zaczął występować w operach we Włoszech, a później na całym świecie. Trzy lata po pierwszym międzynarodowym sukcesie, firma Columbia zaproponowała Ładyszowi nagranie "Łucji z Lammermooru" Gaetano Donizettiego. Ładysz śpiewał partię Raimonda, partie Łucji zaś legendarna śpiewaczka operowa Maria Callas. Wśród jego słynnych ról był też Borys Godunow, w którego wcielił się w Operze Warszawskiej w 1960 r. Śpiewał w prawykonaniach "Pasji według św. Łukasza" i "Jutrzni" Krzysztofa Pendereckiego. Bernard Ładysz odnajdował się nie tylko w operze. Zagrał m.in. w ekranizacji "Lalki" Wojciecha Jerzego Hasa, "Ziemi obiecanej" Andrzeja Wajdy czy "Pierścieniu i róży" - młodzieżowej baśni w reż. Jerzego Gruzy. Występował też w musicalach. W 2016 r. został nagrodzony Złotym Fryderykiem za całokształt twórczości. Za swoją działalność artystyczną został uhonorowany m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” i Nagrodą Ministra Kultury za całokształt pracy artystycznej. W 2009 r. jego popiersie odlane z brązu stanęło w Salach Redutowych Opery Narodowej w Warszawie. Zmarł dzień po 98. urodzinach.

Zdjęcie profilowe: Mieczysław Włodarski / Reporter