Andrzej Grubba

Najwybitniejszy polski tenisista stołowy, jeden z najbardziej lubianych i szanowanych sportowców. Jeśli tenis stołowy kiedykolwiek był w Polsce popularny, to właśnie w czasach największych triumfów Andrzeja Grubby. Nigdy wcześniej ani nigdy później ta dyscyplina nie gościła tak często w telewizji, jak wtedy. To właśnie sukcesy i popularność Grubby w latach 80. sprawiły, że polski tenis stołowy wyszedł ze szkolnych i osiedlowych świetlic na sportowe salony. Andrzej Grubba urodził się w Brzeźnie Wielkim na Kociewiu. Pierwsze kroki przy tenisowym stole stawiał w Starogardzie Gdańskim, w lidze debiutował w barwach tamtejszego Neptuna. Studiował w Gdańsku, gdzie przez 11 sezonów reprezentował barwy AZS AWF. Tam „Grubego” prowadził trener Adam Giersz, późniejszy prezes Polskiego Związku Tenisa Stołowego i minister sportu. Pierwszy tytuł indywidualnego mistrza Polski Andrzej Grubba zdobył w 1979 roku, ostatni - w 1992. Łącznie miał ich na swoim koncie 12. Był liderem drużyny AZS AWF Gdańsk, która w 1985 roku zdobyła Puchar Mistrzów, przez dwa następne lata triumfował z reprezentacją Polski w europejskiej Superlidze. Stawał na podium najważniejszych imprez: zdobył trzy medale - brązowe - Mistrzostw Świata (w 1985 w drużynie, w 1987 w deblu z Leszkiem Kucharskim, w 1989 indywidualnie), był 12 razy dekorowany podczas mistrzostw Europy. W 1985 roku wygrał prestiżowy turniej Europa Top-12, trzy lata później - Puchar Świata. Wiodący prym w tej dyscyplinie sportu Chińczycy bali się Grubby tak bardzo, że mieli swojego „Grubbę” - zawodnika, który naśladował grę Polaka – i z nim trenowali. Andrzej Grubba trzy razy występował na olimpiadzie. W Seulu w 1988 roku w grze pojedynczej odpadł w 1/8 finału, w grze deblowej wraz z Kucharskim zajął szóste miejsce. Cztery lata później w Barcelonie w turnieju indywidualnym ponownie doszedł do 1/8 finału, w deblu z Kucharskim odpadł w eliminacjach. Na ostatnich swoich igrzyskach, w 1996 w Atlancie, zarówno w singlu, jak i w deblu z Lucjanem Błaszczykiem nie zakwalifikował się do rundy pucharowej. Po wyjeździe z Polski Grubba grał najpierw w austriackim Stockerau, z którego w 1985 roku przeszedł do czołowej drużyny niemieckiej Bundesligi TTC Zugbruecke Grenzau. Najpierw był tam zawodnikiem, a potem trenerem. W obu rolach zdobywał Klubowy Puchar Europy: po raz pierwszy w 1987 roku, później w roku 2000. Przez wiele lat Andrzej Grubba był nie tylko jednym z najlepszych (doszedł do 3. miejsca w światowym rankingu - najwyżej z Polaków), ale i najbardziej szanowanych zawodników na świecie. Dowodem zaufania, jakim darzyli go koledzy, było powierzenie funkcji przewodniczącego związku zawodowego pingpongistów. Ale Andrzej Grubba był idolem dla milionów Polaków nie tylko z powodu sukcesów sportowych. Szanowali go za to, że przy tenisowym stole walczył dla nich do utraty tchu. Byli mu wdzięczni za to, że w smutnych latach 80. Swoimi zwycięstwami dawał im radość i wzruszenie. W 2004 roku Andrzej Grubba wrócił do Polski, został dyrektorem sportowym w PZTS. Wybrano go też do władz Międzynarodowej Federacji Tenisa Stołowego. Okrutna ironia losu sprawiła, że on – fanatyczny wręcz zwolennik zdrowego trybu życia i wróg nikotyny – zapadł na raka płuc. O chorobie dowiedział się w październiku 2004 roku. Do ostatnich chwil walczył o życie. Zmarł w swoim domu w Sopocie.