Ludmiła Marjańska

Poetka, tłumaczka, autorka książek dla dzieci. W rodzinnej Częstochowie – po nauce na tajnych kompletach – zdała w 1942 roku maturę w żeńskim Państwowym Gimnazjum im. Słowackiego. W czasie okupacji hitlerowskiej należała do Armii Krajowej, była dowódcą plutonu sanitarnego. Niedługo po wojnie zmieniła stan cywilny i razem z mężem zamieszkała najpierw na krótko w Łowiczu – u rodziny męża – a od 1946 roku w Warszawie. Znająca angielski i niemiecki Ludmiła Marjańska dostała pracę w handlu zagranicznym. Nie przestała jednak marzyć o realizacji młodzieńczych marzeń o pisarstwie i w 1950 roku na łamach „Świerszczyka” ukazały się jej pierwsze krótkie teksty dla dzieci. Trzy lata później zadebiutowała w nowej roli – poetki – wierszem „Ethel” w 8. numerze miesięcznika „Twórczość”. Jako tłumaczka ujawniła się w 1956 roku, kiedy drukiem w jej przekładzie ukazały się „Wiersze szkockie” Roberta Burnsa. W 1958 roku własnych wierszy miała już wystarczająco dużo, aby wydać swój pierwszy zbiór – „Chmurne okna”. Znajomość angielskiego formalnie udokumentowała w 1961 roku, kończąc filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę magisterską o współczesnej poezji amerykańskiej obroniła jednak na Uniwersytecie Stanu Waszyngton w Seattle, gdzie dokształcała się na rocznym stypendium naukowym. W latach 1957–1979 redagowała audycje poetyckie w Polskim Radiu, od 1966 kierowała redakcją satyry i poezji radiowej „Trójki”. Na potrzeby radia tłumaczyła wiele słuchowisk z języka angielskiego. Od 1993 do 1996 roku Ludmiła Marjańska była prezesem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich; należała też do Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich oraz PEN Clubu, a wcześniej – w latach 1959–1983 – do Związku Literatów Polskich. Drukiem ukazało się 17 tomów poezji Ludmiły Marjańskiej i jej siedem powieści, oraz przekłady – poza Burnsem – takich autorów, jak Elizabeth Browning, Marianne Moore, Richard Wilbur, William Butler Yeats, Emily Dickinson.