Lidia Ostałowska

Lidia Ostałowska

Ur. 09.01.1954 Zm. 21.01.2018

Wspomnienie

Jedna z najwybitniejszych polskich reportażystek od 1989 r. pracowała w „Gazecie Wyborczej”. W 1977 r. ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Pisała m.in. dla „Przyjaciółki” i „Itd.”. Zweryfikowana negatywnie w stanie wojennym straciła pracę. Współpracowała z solidarnościowym podziemiem, w 1984 r. na pięć lat została nauczycielką. Z „Gazetą Wyborczą” związała się od jej powstania. Ostałowska tworzyła reportaże o mniejszościach etnicznych i narodowych, kobietach i osobach wykluczonych. Pisała też o młodzieży z subkultur, niezapomniany jest jej reportaż o grupie Paktofonika „Teraz go zarymuję” z 2001 r. Uchodziła za ekspertkę od spraw romskich. „Nie lubiła, jak się tak o niej mówiło. Uważała, że udało się jej tylko zajrzeć przez dziurkę od klucza do tego świata” - wspominał ją Dariusz Kortko. Ostałowska wydała trzy zbiory reportaży: przetłumaczony na wiele języków portret Romów „Cygan to Cygan” (2000), „Bolało jeszcze bardziej” (2012) o polskiej prowincji i - wspólnie z Dariuszem Kortką - „Pierony. Górny Śląsk po polsku i niemiecku” (2014). Jej książka „Farby wodne” (2011) o Żydówce Dinie Gottliebovej, która w KL Auschwitz malowała portrety Romów na zlecenie Josefa Mengele, była nominowana do Literackiej Nagrody „Nike”. Razem z Anną Cieplak napisała także książkę dla dzieci „Zaufanie”. W ostatnich latach zajmowały ją głównie kwestie równościowe i prawa kobiet. Prowadziła wykłady na podyplomowych gender studies w Instytucie Badań Literackich PAN. Lidia Ostałowska była jedną z fundatorek i członków rady Fundacji Itaka.

Redakcja

Zdjęcie profilowe: Piotr Wójcik / Agencja Gazeta