Wanda Chotomska
Wspomnienie
Napisała bajkę o Tadku-Niejadku, „Dzieci pana Astronoma" czy „Dlaczego cielę ogonem miele". To ona stworzyła „Jacka i Agatkę", dobranockę kultową w czasach PRL-u. Na jej twórczości wyrosło właściwie każde polskie dziecko urodzone po 1958 r. To wtedy Wanda Chotomska debiutowała jako pisarka zbiorem 30 humoresek zilustrowanych przed Bohdana Butenkę. Potem było ponad 200 książek dla dzieci, piosenki, słuchowiska. Zadatki na pisarkę miała już jako dziecko. Jako siedmiolatka pod wpływem „Powrotu taty” Mickiewicza napisała własną wersję ballady. U Chotomskiej „Tata nie wraca wieczory i ranki, łowi na wędkę żaby i kijanki, żonę swoją z domu wywleka, żona na niego nad Wisłą czeka, a biedne dziatki, ofiary tatki, są pozbawione opieki matki”. Chotomski senior był przed wojną właścicielem dużej warszawskiej firmy przewozowej B-cia Chotomscy. – Po wojnie się do tego nie przyznawałam, boby mnie nie przyjęli na studia. Ale i tak w końcu się wydało i wyrzucili mnie z redakcji „Świata Młodych” – opowiadała w wywiadzie udzielonym w 2013 r. „Wyborczej". Do „Świata Młodych” trafiła w 1949 r., w wieku 20 lat. Tę swoją pierwszą pracę dzieliła z Mironem Białoszewskim – podpisywali teksty „Wanda Miron”. Ich autorstwa był m.in. rymowany reportaż o powstawaniu słodyczy „Od buraka do lizaka” czy rozmaite reportaże o pracy. W przerwie pisali też np. fraszki o sobie, takie jak „Tu leży poeta Miron. Boże, daj mu większe wyro”. Jej bajka „Jacek i Agatka", pierwsza polska dobranocka (1962-73), zapoczątkowała nawet coś w rodzaju marki: na cześć telewizyjnych pacynek zaprojektowanych przez Adama Kiliana nazwano m.in. mydło dla dzieci i liczne przedszkola w całej Polsce. Dobranocka zainspirowała również twórców Orderu Uśmiechu, który przez ostatnie półwiecze wręczano nie tylko popularnym piosenkarzom, pisarzom i aktorom, ale też m.in. Janowi Pawłowi II i Dalajlamie. Choć jej czytelnikami byli najmłodsi, podkreślała, że właściwie nie jest pisarką dla dzieci, bo pisze dla wszystkich i „każdy coś dla siebie w tym znajdzie”. Zżymała się czasem na niepoważne traktowanie jej branży i powszechne przekonanie, że pisanie dla dzieci jest miłe, łatwe i przyjemne.