Krzysztof Birkenmajer

Nestor polskich polarników był uważany ze jednego z najwybitniejszych na świecie badaczy rejonów polarnych. Tylko na Antarktydzie wprowadził ponad 200 nazw geograficznych związanych z Polską – m.in. Wybrzeże Jana Pawła II, Lodowiec Domeyki, Grań Chopina oraz Kopuły Lodowe Krakowa i Warszawy. Od 1954 r. do emerytury pracował w Zakładzie (przekształconym w Instytut) Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. W 1956 r. razem z prof. Stanisławem Siedleckim robił na Spitsbergenie rekonesans przed założeniem Polskiej Stacji Polarnej w fiordzie Hornsund. Wtedy złapał bakcyla polarnego – zakochał się w tej arktycznej wyspie. Po tamtej wyprawie wyprawiał się do Arktyki i Antarktyki jeszcze ponad 20 razy. Stał się jednym z zakażonych gorączką polarną, spadkobiercą słynnych „tatapierników”, grupy polskich polarników wywodzących się ze środowiska taterników (do których należał m.in. prof. Stanisław Siedlecki, mentor Birkenmajera). Musiał wracać do lodu, śniegu i surowej przyrody Istotnym i pionierskim osiągnięciem prof. Birkenmajera były badania zlodowaceń Antarktyki związane m.in. z rekonstrukcją paleoklimatu w kenozoiku. W Polsce badał głównie Pieniny. Był autorem przeszło 600 publikacji naukowych. Prof. Birkenmajer był sekretarzem naukowym Międzynarodowego Komitetu Naukowego dla Badań Polarnych PAN – IASC, przewodniczącym Komitetu Badań Polarnych PAN, a także członkiem założycielem Klubu Polarnego przy Polskim Towarzystwie Geograficznym. Wybitny badacz został odznaczony m.in. Krzyżem Partyzanckim AK i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2013 r. otrzymał Super Kolosa, najbardziej prestiżową polską nagrodę podróżniczą.