Harold Bloom

Uchodził za najwybitniejszego krytyka literackiego swoich czasów, jednocześnie najbardziej wpływowego i kontrowersyjnego. Jego rodzice, ortodoksyjni Żydzi, wyemigrowali z Rosji do Nowego Jorku. Nigdy się nie nauczyli czytać po angielsku. On sam najpierw czytał w jidysz i po hebrajsku, a pierwsze wiersze po angielsku – Harta Crane’a, T.S. Eliota i Williama Blake’a – czytał ze słownikiem w ręku. Literaturze poświęcił całe życie. Obronił doktorat na Uniwersytecie Yale i związał się z nim do końca, choć był także profesorem Uniwersytetu Nowojorskiego i na Harvardzie. Gdy nie był już w stanie dotrzeć na wykłady, uczelnia dowoziła studentów do jego domu. Mimo postępującej choroby uczył jeszcze tydzień przed śmiercią. Napisał 40 książek krytycznoliterackich i 400 wstępów do wielkich dzieł światowej literatury. Na świecie zasłynął z dwóch dzieł: w 1973 r. wydał „Lęk przed wpływem. Teoria poezji” (polskie wydanie w 2002 r.), w którym rozwinął tezę, że pisarz w dążeniu do oryginalności musi uwolnić się od wpływu poprzedników, i powiązał akt twórczy z zabijaniem „duchowego ojca”. W 1994 r. Bloom opublikował „The Western Canon. The Book and School of the Ages” (1994) – własny kanon 26 poetów i pisarzy świata zachodniego z Szekspirem na czele, którego dzieła znał na pamięć. W załączniku do kanonu umieścił także Brunona Schulza, Witolda Gombrowicza, Stanisława Lema, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta i Adama Zagajewskiego. Jego przeciwnicy zarzucali mu faworyzowanie literatury zachodniej pisanej przez białych. On odpowiadał, że czynniki estetyczne powinny dominować nad kryteriami politycznymi i społecznymi.

Zdjęcie profilowe: AP / East News