Montserrat Caballé

Była uznawana za największą sopranistkę świata. Siłą głosu i talentu wyrastała ponad inne gwiazdy śpiewu noszące przydomki „boskich” i „zdumiewających”. Podziwiała ją sama Maria Callas. O śpiewaniu z nią marzył Freddie Mercury, zafascynowany operą lider zespołu Queen. Kiedy doszło do ich współpracy, w której wyniku nagrali razem album „Barcelona” (1987), brytyjski gwiazdor zamienił się ponoć w kłębek nerwów. Uważał Montserrat Caballé za największą śpiewaczkę na świecie. Nazywano ją „La Superba” (dumna i wspaniała) i „La Stupenda” (zdumiewająca). Należała do grupy największych talentów wokalnych połowy XX w. Na scenach całego świata pojawiły się wtedy tak zdumiewające głosy sopranowe jak Elisabeth Schwarzkopf, Leontyne Price, Birgit Nilsson, Joan Sutherland i Beverly Sills. Caballé pod wieloma względami nad nimi górowała. Caballé zachwycała siłą, barwą i subtelnością głosu oraz nieskazitelną techniką prowadzenia głosu i oddechu. To dzięki niej mogła wspaniale różnicować dynamikę, od tonów spiżowych do lekkich i cichych jak spadające piórko, a jednak z całą mocą ekspresyjnych. Montserrat Caballé urodziła się w Barcelonie w rodzinie katalońskiej. Ukończyła tamtejsze konserwatorium muzyczne. Debiutowała w 1956 roku w Bazylei, zastępując chorą koleżankę w partii Mimi w „Cyganerii” Pucciniego. Choć jej głos idealnie sprawdzał się we włoskich operach bel canto - w Rossinim, Bellinim, Donizettim (była cudowna jako Lukrecja Borgia) - nie udało jej się w młodości znaleźć angażu we Włoszech. Sława narastała stopniowo - Caballé zaczęła śpiewać w Niemczech, potem w Operze Wiedeńskiej, wreszcie w La Scali, gdzie jednak wystąpiła w ledwie epizodycznej roli jednej z dziewcząt-kwiatów w „Parsifalu” Wagnera. W Stanach Zjednoczonych najpierw zadebiutowała triumfalnie w 1965 r. w Carnegie Hall jako Lukrecja Borgia, a dopiero później w nowojorskiej Metropolitan Opera jako Małgorzata w „Fauście” Gounoda. Z tą słynną sceną była związana przez wiele lat. Jej repertuar był szeroki i różnorodny: od ról belcantowych przez liryczne w operach Verdiego po dramatyczne, jak Salome w operze Richarda Straussa czy Izolda w „Tristanie i Izoldzie” Wagnera.

Zdjęcie profilowe: Album / East News