Stanisław Śnieg

Jeden z najważniejszych opozycjonistów w Lubinie, współorganizator pokojowej manifestacji 31 sierpnia 1982 r., podczas której od kul milicjantów zginęło trzech manifestantów, a kilkanaście osób zostało rannych. Ukończył geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim i geologię na AGH. Przez wiele lat był nauczycielem, do partii należał od 1953 r., ale już w 1956 r. milicja zatrzymała go podczas próby pomocy powstańcom na Węgrzech. W latach 1978-79 był współpracownikiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Do „S” wstąpił we wrześniu 1980 r. Był inicjatorem powołania KZ Pracowników Oświaty na terenie Lubina i Jawora, przewodniczącym komisji koordynacyjnej zakładów pracy z Lubina (poza KGHM) i okolicy, członkiem Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania „S”. W 1982 r. założył podziemne pismo satyryczne „Żądło Robola”. Współorganizował manifestację w Lubinie 31 sierpnia 1982 r., po której został aresztowany (zwolniony ze względu na stan zdrowia). Rok później ponownie go aresztowano, po roku został zwolniony na mocy amnestii. Od 1985 r. Stanisław Śnieg działał w Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Lubinie, był współzałożycielem i przewodniczącym Towarzystwa Pamięci Ofiar Lubina. W latach 1984-89 był członkiem podziemnej Międzyzakładowej Komisji Wykonawczej „S” Zagłębie Miedziowe. W 1985 r. ponownie został aresztowany za druk i kolportaż druków podziemnych, dostał trzy lata więzienia w zawieszeniu. Współpracownik Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. Po przejściu na emeryturę w 1992 r. wydał książkę „Alarm dla miasta Lubina”. W 2007 r. Stanisław Śnieg został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.