Michel Legrand

Wybitny francuski kompozytor, twórca muzyki do filmu „Parasolki z Cherbourga" i „Delfina Uma”. Mówił, że tworzy do filmu kilkadziesiąt melodii, które kolejno odrzuca. Gdy zostają mu trzy, idzie do reżysera, żeby ten wybrał sobie jedną z nich. Zdobył pięć nagród Grammy i trzy Oscary: za piosenkę „The Windmills of Your Mind" z filmu „Sprawa Thomasa Crowna” Normana Jewisona (1968), za muzykę do „Lata 42 roku" Roberta Mulligana (1971) i za piosenkę do „Yentl” Barbry Streisand (1983). Był synem francuskiego kompozytora i Ormianki, także pochodzącej z rodziny muzycznej. Rodzice rozwiedli się, gdy miał trzy lata. Tłumaczył: „Ojciec zostawił u nas stary fortepian. Moja siostra była w szkole, mama w pracy. Zostawałem w domu z cudowną babcią, która nie rozumiała nic z tego, co do niej mówiłem. Znudzony siedziałem cały dzień przy fortepianie, i to uratowało moje życie”. Później studiował w klasie fortepianu i kompozycji w paryskim konserwatorium, m.in. u Nadii Boulanger. Po koncercie Dizzy’ego Gillespiego w 1947 r. zainteresował się jazzem. Jego jazzowy album „I Love Paris” (1954) sprzedano w nakładzie 8 mln egzemplarzy. Nagrywał m.in. z Milesem Davisem i Johnem Coltrane'em. Od 19. roku życia był akompaniatorem popularnych piosenkarzy – m.in. Henriego Salvadora, Charles'a Aznavoura, Perry’ego Como, Nany Mouskouri i Mireille Mathieu. Do kina zaczął komponować w czasach francuskiej Nowej Fali – w „Cléo od 5 do 7” Agnès Vardy (1962) pojawia się nawet jako pianista głównej bohaterki. Dużo pisał dla Jean-Luca Godarda, m.in. do „Kobieta jest kobietą” (1961), ale światową sławę zapewnił mu dopiero musical Jacques'a Demy „Parasolki z Cherbourga” (1964), w którym śpiewana jest każda partia dialogowa. W 1966 r. przeniósł się do Hollywood, gdzie dzięki pomocy Quincy Jonesa i Henry’ego Manciniego poznał swych wieloletnich współpracowników: tekściarzy Alana i Marilyn Bergmanów. Napisał nawet muzykę do Bonda z Seanem Connerym – „Nigdy nie mów nigdy” (1983) i – wspólnie z Vladimirem Cosmą – do serialu dla dzieci „Biały delfin Um” (1971). Jeździł w trasy koncertowe z Rayem Charlesem, Dianą Ross, Björk i ze skrzypkiem Stephanem Grappellim. W latach 2013 i 2018 wydał dwa tomy autobiografii.