Jan Bohdan Gliński ps. „Gbur”

Lekarz i żołnierz AK. W powstaniu warszawskim kierował punktem sanitarnym Zgrupowania „Gurt” przy Nowogrodzkiej 34. Po wojnie pełnił funkcję dyrektora kilku szpitali. Jan Bohdan Gliński urodził się w Wiedniu. W latach 1934-39 studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. We wrześniu 1939 r. walczył jako strzelec ochotnik w 178. pułku piechoty. Brał udział w działaniach zbrojnych Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” dowodzonej przez gen. Franciszka Kleeberga. Dostał się do niemieckiej niewoli, przebywał w Stalagu XI A Altengrabow, z którego zwolniono go w 1940 r. W 1941 r., uzyskał tytuł lekarza. W latach 1940-41 pracował w Szpitalu Powiatowym w Opatowie Kieleckim, a w latach 1942-44 był asystentem w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława przy Wolskiej 36 w Warszawie. Od lutego 1942 r. zaangażowany był w działalność konspiracyjną, najpierw w tajnej organizacji Unia, a następnie w AK – w 3. Kompanii IV Zgrupowania „Gurt”. W powstaniu warszawskim był komendantem punktu ratowniczo-sanitarnego przy Nowogrodzkiej 34. Niemcy wypędzili go z Nowogrodzkiej razem z chorymi, rannymi i całym personelem sanitarnym 28 sierpnia 1944 r. Razem z nimi znalazł się w obozie przejściowym Dulag 121 w Pruszkowie. Udało mu się stamtąd uciec. Objął kierownictwo powstańczego szpitala w Górcach (obecnie jest to część Bemowa). Rozwiązał go w grudniu 1944 r. W maju 1945 r. Gliński udał się na Dolny Śląsk. Jako lekarz powiatowy w Zgorzelcu organizował tam służbę zdrowia i szpital, którego został dyrektorem. W 1954 r. przeniósł się do Sanatorium Przeciwgruźliczego w Rudce, w powiecie Mińsk Mazowiecki, przekształcił je w Specjalistyczny ZOZ Gruźlicy i Chorób Płuc i kierował nim aż do przejścia na emeryturę w 1981 r. Do końca 1995 r. pracował jeszcze jako asystent w Poradni Przeciwgruźliczej w Otwocku. Otrzymał wiele odznaczeń, m.in.: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal za Udział w Wojnie 1939 r., Krzyż Armii Krajowej i Warszawski Krzyż Powstańczy. Jeszcze pod koniec 2018 r. Jan Bohdan Gliński wystąpił przed kamerą, żeby wspominać młodszego o dwa lata szkolnego kolegę Zbigniewa Ścibora-Rylskiego „Motyla”, zmarłego kilka miesięcy wcześniej prezesa Związku Powstańców Warszawskich. Przed wojną uczyli się w tym samym gimnazjum w Rydzynie koło Leszna. Nagrane wspomnienie znajdzie się w filmie o gen. „Motylu” realizowanym przez dokumentalistkę Małgorzatę Bramę.

Zdjęcie profilowe: archiwum MPW