Lech Ordon

Aktor, absolwent warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, rocznik 1948. Lech Ordon pochodził z Poznania, gdzie podczas wojny pobrał pierwsze nauki aktorskie. Na scenie debiutował jeszcze w czasie studiów – w 1946 roku na w Teatrze Powszechnym TUR w Łodzi zagrał lokaja w „Panu Jowialskim” Aleksandra Fredry. W Łodzi grał jeszcze w Teatrze Wojska Polskiego, gdzie spotkał Leona Schillera. Później był aktorem teatrów w Warszawie: Narodowego im. Wojska Polskiego (1949–1952), Współczesnego (1952–1957), Narodowego (1957–1972), Ateneum (1972–1983) i Polskiego (1983–1996). W Teatrze Narodowym Lech Ordon grał sir Tobiasza Czkawkę w „Wieczorze Trzech Króli”, Literata w słynnych „Dziadach” z 1967 roku u Kazimierza Dejmka i Starostę w „Beniowskim” u Adama Hanuszkiewicza. A w Teatrze Polskim był panem Niedzielą w „Don Juanie” i Perełką w „Zemście”. W filmie po raz pierwszy zagrał w 1947 roku, wcielając się w chłopa w „Jasnych łanach” Eugeniusza Cękalskiego. Najlepiej potrafił grać strach i poczciwość. Bał się jako Niemiec Puschke w „Stawce większej niż życie” (1968) szantażowany przez maga Rioletta. Z powodu wypisanej twarzy poczciwości wiele razy dostawał role księży. Był proboszczem w serialu „Doktor Ewa” (1970), księdzem opiekującym się zespołem ludowym w „Nie lubię poniedziałku” (1971), plebanem w „Janosiku” (1973) i księdzem Kazurą w „Szatanie z siódmej klasy” (2006). A w „Chłopach” (1972) Jana Rybkowskiego zagrał organistę. Potrafił też być stanowczy, choć zawsze z domieszką komizmu: jako szef gangu Albert Flasz w „Niewiarygodnych przygodach Marka Piegusa” (1966) czy Karpiuk „Czujny”, dawny AK-owiec chwytający po latach za broń, w „Ostatniej akcji” (2009). Pił i machał szablą jako szlachcic w „Ślubach panieńskich”.

Zdjęcie profilowe: Andrzej Iwańczuk/Reporter