Anna Bojarska

Kontrowersyjna pisarka, scenarzystka, dramaturg. Przez wiele lat mieszkała w Paryżu. Studiowała filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (jej promotorem był prof. Leszek Kołakowski), a potem ukończyła potem Studium Dziennikarskie UW. Pisała felietony do „Gazety Wyborczej”, „Polityki”, „Przeglądu Tygodniowego”, „Twojego Stylu”. Jako pisarka zadebiutowała opowiadaniem „Stulecie obłoków” w 1970 r. W latach 80. drukowała w drugim obiegu. Wydała powieści: „Lakier” (1979), „Agitka” (1987), „Chluba lunaparku” (1988), „Biedny Oscar, czyli dwa razy o miłości” (1992), „Czego nauczył mnie August” (1995), „List otwarty do królowej Wiktorii” (2001), „Ja” (2002), „Kozzmoss!” (2004), „Bóg pali cygara” (2004). Bojarska pisała także książki eseistyczno-biograficzne, pod pseudonimem Juliusz Nemo wydała m.in. biografię Józefa Kurasia „Śmierć »Ognia«” (1984). Razem z siostrą Marią Bojarską napisała książkę autobiograficzną „Siostry B. Podwójna autobiografia: rodzinne krwawe jatki w dialogach, faksach i mailach” (1996). Bojarska pisała także sztuki teatralne: prapremierę „Lekcji polskiego” (1988) o ostatnim okresie życia Kościuszki reżyserował Andrzej Wajda, a główną rolę zagrał Tadeusz Łomnicki. Po francusku napisała dramat „Meeting” o Toulouse-Lautrecu. Była też autorką scenariusza serialu telewizyjnego „Modrzejewska” (1990) i współautorką serialu „Męskie-żeńskie” (2003).