Ryszard Filipowicz

W czasie wojny służył w Kedywie, do końca życia aktywnie działał w stowarzyszeniach kombatanckich i nie przestał kochać rodzinnego Wilna. Ryszard Filipowicz „Gryf” wstąpił do Armii Krajowej jako 14-latek. Służył w patrolu dywersyjnym Kedywu Bazy „Miód” w Kolonii Wileńskiej [dziś osiedle Wilna]. Zajmował się głównie sabotażem – niszczeniem sprzętu czy przecinaniem przewodów, jego zadaniem było także utrudnianie przejazdu pociągom, które z Wilna jechały na wschód. W 1944 r. wziął udział w operacji „Ostra brama”. Aktywnie pomagał w lazarecie AK w Kolonii Wileńskiej. 11 listopada 1945 r. po wizycie NKWD rodzina Filipowiczów na zawsze pożegnała ojczysty dom, by 30 listopada jako repatrianci przybyć do Wrocławia. Tu Ryszard Filipowicz został ekonomistą, ale rozwijał też liczne pasje: był szybownikiem, fotografikiem, kręcił amatorskie filmy. Przejmował go los zaniedbanych zabytków. Działał w organizacjach kresowych – należał do Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, był honorowym prezesem Zarządu Krajowego Towarzystwa Przyjaciół Grodna i Wilna. Od 1989 r. zasiadał we władzach Światowego Związku Żołnierzy AK, od 2012 r. kierował zarządem Okręgu Dolnośląskiego ŚZŻAK i redagował jego biuletyn, dbając o obecność materiałów o wileńskiej AK. Wspomnienia umieścił w kilku książkach – „Z rozstrzelanego miasta”, „Rodzina Baranowskich” „Klisze pamięci. Z wileńskiej ojczyzny” i „Kolonia Wileńska – czas wojny”. Wydał także tomik poezji „Wileńskie wspomnienia”.